Chicago Blackhawks
| Chicago Blackhawks | |
| Conference | Western |
| Divisie | Central |
| Opgericht | 1926 |
| Historie | Chicago Black Hawks 1926 – 1986 Chicago Blackhawks 1986 - Heden |
| Arena | United Center |
| Stad | Chicago, Illinois |
| Stanley Cup Overwinningen | 3 |
| Kleuren Tenue | rood, zwart en wit |
| Eigenaar | William W. Wirtz |
| Algemeen Directeur | Dale Tallon |
| Hoofdcoach | Trent Yawney |
| Aanvoerder | Adrian Acoin Martin Lapointe |
De Chicago Blackhawks is een professioneel ijshockeyteam uit Chicago, Illinois. Ze komen uit in de NHL en spelen hun thuiswedstrijden in United Center. De Blackhawks zijn actief vanaf 1926 en is een van de Original Six
Inhoud |
[bewerk] Geschiedenis
De in 1926 opgerichte Chicago Blackhawks. De meeste spelers van de Blackhawks kwamen voort uit het team de Portland Rosebuds die uitkwamen in de Western Hockey League die werd opgeheven.
[bewerk] De naam
De Chicago Blackhawks zijn vernoemd naar een opperhoofd genaamd Black Hawk, een belangrijke figuur in de geschiedenis van Illinois. Er zijn veel meer teams die Indianen of zogeheten 'Native Americans' als inspiratie voor hun naam hebben, denk aan de Cleveland Indians, Kansas City Chiefs, Washington Redskins en de Atlanta Braves. Eerder was de spelling van de naam niet duidelijk, soms werd er gebruik gemaakt van Black Hawks en soms van Blackhawks. In 1986 werden er documenten gevonden binnen de club waar de naam uit één woord bestond. Toen besloot men om vanaf dat moment die spelling aan te houden.
[bewerk] De eerste jaren
Het eerste seizoen van de Blackhawks was een redelijk seizoen. De aanvallers van lijn 1, Mickey MacKay, Babe Dye en Dick Irvin eindigden allemaal hoog in de topscorerslijst. Chicago verloor bij zijn eerste play-off deelname in 1927 van de Boston Bruins, hierna werd hoofdcoach Pete Muldoon ontslagen en hij zou volgens Jim Coleman, een schrijver van de Toronto Globe and Mail gezegd hebben dat de Blackhawks nooit als eerste zouden eindigen. In die tijd werd een eerste plaats ook als een grote prestatie gezien en telde niet alleen de Stanley Cup.
In het seizoen 1927-1928 hadden de Blackhawks de slechtste score van de competitie. In 1931 was dat weer helemaal anders toen ze de finale van de Stanley Cup bereikten. De Montreal Canadiens waren toen te sterk. In 1932 hadden de Blackhawks weer een goed seizoen maar dat mondde niet uit in successen in de play-offs. In 1934 veranderde dat, Chicago won zijn eerste Stanley Cup door in de finale de Detroit Red Wings te verslaan. Mede dankzij Paul Thompson die 20 maal scoorde en doelman Charlie Gardiner die gemiddeld nog geen twee doelpunten per wedstrijd tegen kreeg. Tragisch genoeg stierf Gardiner twee maanden na het einde van het seizoen aan een amandelinfectie.
De drie jaar daarop bleef het succes uit, in 1938 werd verwacht dat Chicago het lachertje van de competitie zou worden. Ze haalden op het nippertje de play-offs en versloegen de Montreal Canadiens en de New York Americans in extra tijd in de beslissingswedstrijd van beide series. In de Stanley Cup finale ontmoetten de Blackhawks de Toronto Maple Leafs. Omdat doelman Mike Karakas van Chicago geblesseerd was haalden de Blackhawks een doelman van een lagere divisie die geen NHL-ervaring had uit een bar en zetten hem op het ijs. Alfie Moore speelde twee wedstrijden en kreeg twee doelpunten tegen. De Blackhawks wonnen de Stanley Cup en hebben nog steeds een record daarmee in handen. Ze zijn het team met het slechtste seizoen ooit dat toch de Stanley Cup won.
[bewerk] De Vloek van Pete Muldoon
Na het verlies in de playoffs tegen de Boston Bruins werd coach Pete Muldoon ontslagen door de toenmalige eigenaar Frederic McLaughlin. Een schrijver voor de Toronto Globe and Mail, Jim Coleman, schreef toen dat Pete Muldoon de Blackhawks vervloekte door te zeggen "De Blackhawks zullen nooit eerste worden!". Dit hield lang stand, de 'Hawks wonnen in 1934, 1938 en 1961 de Stanley Cup maar ze wisten nooit hun divisie te winnen. In 1967 kwam er een einde aan de vloek. De Blackhawks werden eerste maar verloren in de halve finale van de Stanley Cup van de Toronto Maple Leafs.
In 1943 werd het verhaal van de vloek voor het eerst uitgebracht door Jim Coleman en in 1967, na de divisiewinst van de Blackhawks gaf hij toe de vloek te hebben verzonnen vanwege een writer's block. Sinds hun winst van de Stanley Cup in 1961 werden ze 14 keer eerste in hun divisie en kwamen 5 keer in de finale van de Stanley Cup. Toch wonnen ze hem nooit en hebben dus al sinds 1961 geen Stanley Cup gewonnen, er is geen enkel ander team in de NHL wat zo'n lange pauze tussen twee zeges heeft.
[bewerk] De Original Six periode (1942-67)
Toen er nog zes teams in de NHL waren, namelijk de Chicago Blackhawks, de Detroit Red Wings, Montreal Canadiens, Boston Bruins, New York Rangers en de Toronto Maple Leafs, ging de competitie wel gewoon verder. In 1944 stonden de Blackhawks weer in de finale doordat de aanvalslinie met Doug Bentley, Bill Mosienko en Clint Smith ze op sleeptouw namen. Nadat ze in de halve finale de Detroit Red Wings versloegen verloren ze met 4-0 van de Montreal Canadiens. Mosienko heeft nog steeds het record voor snelste hattrick in de NHL, namelijk 21 seconden. Toen eigenaar Frederic McLaughlin kwam te overlijden in 1944 hadden de 'Hawks geen leider meer en ging het bergafwaarts met als dieptepunt de jaren '50, toen ze bijna bankroet waren. De jaren daarna was Chicago niet goed genoeg om de play-offs te halen, in de 13 jaar tussen 1945 en 1958 haalden ze de playoffs slechts twee maal. Arthur Wirtz en James D. Norris namen het team onder controle en de Blackhawks klommen uit de financiële problemen. Een van de eerste dingen die de nieuwe eigenaren deden was Tommy Ivan als algemeen directeur aanwijzen. In de late jaren '50 haalden de Blackhawks de latere supersterren Bobby Hull, Stan Mikita en verdediger Pierre Pilote binnen, net als de goalie Glenn Hall van Detroit. Alle vier zouden ze uiteindelijk in de Hockey Hall of Fame terecht komen.
Na twee keer tot de tweede ronde in de playoffs te zijn gekomen, in 1959 en 1960, waarin ze twee keer door de latere kampioen Montreal werden verslagen, werd verwacht dat de Canadiens ook in 1961 te sterk zouden zijn in de halve finale. Chicago won echter in zes wedstrijden de serie. Vervolgens versloegen ze de Red Wings om hun meest recente Stanley Cup overwinning te behalen.
Chicago zou nog twee keer de Stanley Cup finale halen, maar verloor die allebei van een Canadese tegenstander. In 1962 waren de Maple Leafs te sterk en in 1965 gold hetzelfde voor wederom de Montreal Canadiens. Chicago bleef aan de top in de NHL in die periode, mede dankzij vier seizoenen waarin Bobby Hull vijftig keer tot scoren kwam. De spelers van Chicago lieten in die periode zien waarom zij volgens velen Hall of Fame-materiaal waren. Mikita won een aantal achtereenvolgende prijzen, Pilote pakte drie keer achter elkaar de James Norris Trophy en doelman Hall werd in 8 van de 9 seizoenen benoemd tot eerste of tweede All-Star goalie.
In het laatste jaar van de Original Six periode werden de Hawks eerste wat de eerdergenoemde vloek van Muldoon doorbrak. Toronto bleek in de playoffs echter te sterk en won de Stanley Cup.
[bewerk] De jaren na de uitbreiding (1967-2000)
Na de uitbreiding vertrok Hall naar de St. Louis Blues in 1967 en in 1969 misten de Blackhawks voor het eerst de play-offs sinds 1958, pas in 1998 zouden ze de play-offs opnieuw niet redden. In 1967 ruilden de Blackhawks met de Boston Bruins. Phil Esposito, Ken Hodge en Fred Stanfield vertrokken naar Boston in ruil voor Pit Martin, Jack Norris en Gilles Marotte. Martin zou enkele goede seizoenen kennen bij Chicago maar Esposito, Hodge en Stanfield leidden de Bruins naar de top van de competitie en ze pakten twee maal de Stanley Cup. Bij de Bruins groeide Esposito uit als een speler die later in de NHL Hockey Hall of Fame terecht zou komen. In 1971 kreeg Chicago een meevaller. Ze werden verplaatst naar de West Division waar ze ineens het sterkste team werden. Ze werden relatief gemakkelijk eerste met het jongere broertje van Phil Esposito, doelman Tony Esposito in de gelederen die de Calder Memorial Trophy voor rookie van het jaar won een jaar eerder. Ook hadden ze Dennis Hull, het jongere broertje van Bobby, en Pat Stapleton, Bill White en Mikita in het team en ze haalden weer de finale van de Stanley Cup en wederom werd er verloren van de Montreal Canadiens. Tot grote spijt van de Blackhawks verliet Bobby Hull het team in 1972 omdat hij vond dat hij te weinig betaald kreeg, hij ging naar de Winnipeg Jets, die uitkwamen in de World Hockey Association voor een miljoen dollar. Andre Lacroix die ook maar weinig speelminuten kreeg bij Chicago vertrok ook naar de Jets en ze werden twee grote sterren binnen de WHA. Toch haalden de Blackhawks weer de finale maar verloren weer van Montreal. Stapleton vertrok daarna ook en het team werd minder en minder.
De Blackhawks werden vier keer achter elkaar eerste of tweede in de West Division en haalden de jaren '70 elke keer de play-offs maar een echte kandidaat voor de Stanley Cup werden ze niet meer, ze verloren zelfs 16 keer achter elkaar een play-offwedstrijd. Het team uit Chicago haalde Bobby Orr van de Boston Bruins binnen in 1976, maar wegens problemen met zijn gezondheid moest hij bijna het hele jaar vanaf de zijlijn toekijken en hij stopte in 1979; Stan Mikita deed hetzelfde het jaar daarop na 22 jaar in Chicago. Dat is de op drie na langste periode dat een speler bij een club zat in de historie van de NHL. In 1982 slopen de Blackhawks de play-offs binnen als vierde geplaatste van de Norris Division. Denis Savard die pas voor zijn tweede jaar in de NHL speelde maakte 32 goals en verzamelde 119 punten en Doug Wilson maakte 39 goals, mede daardoor versloegen ze de St. Louis Blues en de Minnesota North Stars om vervolgens te verliezen van de Vancouver Canucks. Het jaar erop bewees Chicago zich opnieuw door wederom tot de derde ronde door te dringen waarin werd verloren van de latere kampioen de Edmonton Oilers. Na een slecht jaar in 1984 kwamen de 'Hawks de Oilers in de derde ronde van de playoffs weer tegen in 1985 en weer werd er verloren. In 1986 vond iemand de papieren terug waaruit bleek dat de officiële naam van het team de Blackhawks was en niet de Black Hawks. Laat in de jaren 80 drongen de Blackhawks nog steeds elk jaar door tot de playoffs maar iedere keer vlogen ze er al vroeg uit.
In 1989, na drie keer achter elkaar in de eerste ronde te zijn verslagen kwamen ze in de finale van hun conference in het eerste jaar van doelman Ed Belfour en centrale aanvaller Jeremy Roenick. Wederom zouden ze de finale van de Stanley Cup niet halen, ditmaal omdat ze verloren van de latere kampioen, de Calgary Flames. Het seizoen erop bewezen de Blackhawks zich weer door weer in de derde ronde te belanden maar deze keer waren de Edmonton Oilers te sterk. In 1991 waren de Minnesota North Stars de winnaar na zes wedstrijden in de eerste ronde en weer kwam er een einde aan de Stanley Cup aspiraties van de Blackhawks. In 1992, met Roenick (die 53 keer tot scoren kwam) en Chris Chelios die overgekomen was uit Montreal haalden de Blackhawks weer de finale van de Stanley Cup. Daar kwamen ze Mario Lemieux en de Pittsburgh Penguins tegen en die bleken veel te sterk, na vier wedstrijden was het gedaan.
Toen Ed Belfour met de Blackhawks in 1993 een seizoen met 40 overwinningen neerzette leek Chicago weer ver te komen maar in de eerste ronde maakte St. Louis korte metten met de ploeg uit de Windy City. In 1994 vertrok Chicago uit het oude Chicago Stadium en ging naar het nieuwe United Center waar de ploeg nog steeds zijn thuiswedstrijden speelt. In 1995 werd het seizoen ingekort maar Bernie Nichols en Joe Murphy scoorden allebei 20 keer in 48 wedstrijden en Chicago kwam weer in de conferences finales maar verloor van de Detroit Red Wings. Roenick, Belfour en Chelios vertrokken alle drie in een ruildeal en in 1998 misten de Blackhawks weer de playoffs, voor het eerst in 29 jaar. Waarmee ze bijna het record van het vaakst achter elkaar de playoffs halen van de Boston Bruins braken.
[bewerk] De 21ste Eeuw
In de 21e eeuw waren Eric Daze, Alexei Zhamnov en Tony Amonte de rijzende sterren van Chicago. Toch zou Chicago vier jaar achtereenvolgens de playoffs mislopen totdat ze in 2002 in de eerste ronde uitgeschakeld werden. Amonte vertrok naar de Phoenix Coyotes in 2002 en in 2003 zou Chicago wederom de playoffs mislopen. Het seizoen 2004-2005 wat bekend staat om de lockout werd door de nieuwe Algemeen Directeur Dale Tallon gebruikt om het team te herstructureren. Er werden nieuwe spelers gehaald waarvan Nikolai Khabibulin, de doelman, en de verdediger Adrian Aucoin het meest noemenswaardig zijn. De twee nieuwe aanwinsten werden echter door blessures geplaagd en de Blackhawks draaiden bedroevend slecht. In 2004 noemde sportzender ESPN de Blackhawks zelfs de slechtste club in de professionele sportwereld. De enige beloning die de Blackhawks kregen voor hun slechte seizoen was de draftpick Jonathan Toews. Tallon haalde op 11 juli 2006 ook nog linkeraanvaller Martin Havlat en centrale aanvaller Bryan Smolinski binnen in een ruildeal waarbij de Ottawa Senators en de San Jose Sharks ook betrokken waren. Het was een ingewikkelde deal waarbij Mark Bell naar de Sharks ging terwijl Michal Barinka en een draft pick in de tweede ronde van de draft van 2008 naar de Senators ging. Terwijl Ottawa ook nog Tom Preissing en Josh Hennessey van San Jose overnam. Ondanks deze ruil blijven de successen vooralsnog uit.
[bewerk] Prijzen
- Stanley Cup (3) - 1934, 1938, 1961
- Presidents' Trophy (1) - 1991
- Clarence S. Campbell Bowl (4) - 1971, 1972, 1973, 1992
- Prince of Wales Trophy (2) - 1967, 1970
[bewerk] Play-off optreden
- 2006 - play-offs niet gehaald
- 2004 - play-offs niet gehaald
- 2003 - play-offs niet gehaald
- 2002 - Eerste ronde (St. Louis Blues)
- 2001 - play-offs niet gehaald
- 2000 - play-offs niet gehaald
- 1999 - play-offs niet gehaald
- 1998 - play-offs niet gehaald
- 1997 - Eerste ronde (Colorado Avalanche)
- 1996 - Tweede ronde (Colorado Avalanche)
- 1995 - Derde ronde (Detroit Red Wings)
[bewerk] Spelers
[bewerk] Bekende spelers
- Bobby Hull (1957-1972)
- Chris Chelios (1990-1999)
- Doug Gilmour (1998-2000)
- Tony Amonte (1994-2002)
- Pierre Pilote (1957-1968)
- Stan Mikita (1958-1980)
[bewerk] Teruggetrokken nummers
- 1 – Glenn Hall
- 3 – Keith Magnuson
- 9 – Bobby Hull
- 18 – Denis Savard
- 21 – Stan Mikita
- 35 – Tony Esposito
- 99 - Wayne Gretzky (verboden te dragen in de gehele NHL}
[bewerk] Huidige team
laatst bijgewerkt op 8 augustus 2006[1]
Doelmannen
|
|
|
|
| Nikolai Khabibulin | 13-01-1977 |  Rusland |
| Patrick Lalime | 07-07-1974 |  Canada |
Verdedigers
|
|
|
|
| Dustin Byfulgien | 27-03-1985 |  Verenigde Staten |
| Jassen Cullimore | 04-12-1972 | Canada |
| Duncan Keith | 16-07-1983 | Canada |
| Lasse Kukkonen | 18-09-1981 |  Finland |
| Danny Richmond | 01-08-1984 | Verenigde Staten |
| Brent Seabrook | 20-04-1985 | Canada |
| Jim Vandermeer | 21-02-1980 | Canada |
Aanvallers
|
|
|
|
| Denis Arkhipov | 19-05-1979 | Rusland |
| Michal Handzus | 11-03-1977 |  Tsjechië |
| Mikael Holmqvist | 08-06-1979 |  Zweden |
| Tuomo Ruutu | 16-02-1983 | Finland |
| Bryan Smolinski | 27-12-1971 | Verenigde Staten |
| Rene Bourque | 10-12-1981 | Canada |
| Martin Havlat | 19-04-1981 | Tsjechië |
| Tony Salmelainen | 08-08-1981 | Finland |
| Brandon Bochenski | 04-04-1982 | Verenigde Staten |
| Matt Keith | 11-04-1983 | Canada |
| Martin Lapointe | 12-09-1973 | Canada |
| Patrick Sharp | 27-12-1981 | Canada |
| Radim Vrbata | 13-06-1981 | Tsjechië |
[bewerk] NHL individuele prijzen en trofeeën
Divisie kampioen 1933-1934, 1937-1938, 1960-1961, 1966-1967, 1969-1970, 1970-1971, 1971-1972, 1972-1973, 1991-1992
- Max Bentley: 1945-1946
- Al Rollins: 1953-1954
- Bobby Hull: 1964-1965, 1965-1966
- Stan Mikita: 1966-1967, 1967-1968
- Roy Conacher 1948-1949
- Bobby Hull 1959-1960, 1961-1962, 1965-1966
- Stan Mikita 1963-1964, 1964-1965, 1966-1967, 1967-1968
- Pierre Pilote 1962-1963, 1963-1964, 1964-1965
- Doug Wilson 1981-1982
- Chris Chelios 1992-1993, 1995-1996
- Chuck Gardiner 1931-1932, 1933-1934
- Lorne Chabot 1934-1935
- Glenn Hall: 1962-1963
- Glenn Hall & Denis DeJordy 1966-1967
- Tony Esposito 1969-1970, 1973-1974 (samen met Bernie Parent van de Philadelphia Flyers)
- Tony Esposito & Gary Smith 1971-1972
- Ed Belfour 1990-1991, 1992-1993
- Cully Dahlstrom 1937-1938
- Ed Litzenberger 1954-1955
- Bill Hay 1959-1960
- Tony Esposito 1969-1970
- Steve Larmer 1982-1983
- Ed Belfour 1990-1991
- Dirk Graham 1990-1991
- Ed Belfour 1990-1991, 1992-1993, 1994-1995
Bill Masterton Memorial Trophy
- Pit Martin 1969-1970
- Bryan Berard 2003-2004
- Elwyn Rohmes 1935-1936
- Max Bentley 1942-1943
- Clint Smith 1943-1944
- Bill Mosienko 1944-1945
- Ken Wharram 1963-1964
- Bobby Hull 1964-1965
- Stan Mikita 1966-1967, 1967-1968
- Orval Tessier 1982-1983
Lester Patrick Trophy
- Bobby Hull 1968-1969
- Tommy Ivan 1974-1975
- Stan Mikita 1975-1976
- Phil Esposito 1977-1978
- Bill Wirtz 1977-1978
- Bobby Orr 1978-1979
- Arthur M. Wirtz 1984-1985
[bewerk] Chicago Blackhawks Individuele Records
- Meeste goals in een seizoen: Bobby Hull (58)
- Meeste assists in een seizoen: Denis Savard (87)
- Meeste punten in een seizoen: Denis Savard (131)
- Meeste minuten op de strafbank in een seizoen: Mike Peluso, (408)
- Meeste punten in een seizoen voor een verdediger: Doug Wilson, (85)
- Meeste punten in een seizoen voor een rookie: Steve Larmer (90)
- Meeste overwinningen in een seizoen: Ed Belfour (43)
- Meeste shutouts in een seizoen: Tony Esposito, (15)
[bewerk] Externe link
| National Hockey League |
| Eastern Conference |
|---|
| Atlantic Division: New Jersey Devils | New York Islanders | New York Rangers | Philadelphia Flyers | Pittsburgh Penguins |
| Northeast Division: Boston Bruins | Buffalo Sabres | Montreal Canadiens | Ottawa Senators | Toronto Maple Leafs |
| Southeast Division: Atlanta Thrashers | Carolina Hurricanes | Florida Panthers | Tampa Bay Lightning | Washington Capitals |
| Western Conference |
| Northwest Division: Calgary Flames | Colorado Avalanche | Edmonton Oilers | Minnesota Wild | Vancouver Canucks |
| Central Division: Chicago Blackhawks | Columbus Blue Jackets | Detroit Red Wings | Nashville Predators | St. Louis Blues |
| Pacific Division: Anaheim Ducks | Dallas Stars | Los Angeles Kings | Phoenix Coyotes | San Jose Sharks |
