Domiciliëring
Domiciliëring, afgeleid van het Latijnse domus, huis, is het kiezen van een (wettelijke) verblijfplaats of domicilie. Het is het officiële adres, zoals opgegeven bij de burgerlijke stand. Zo is het kiesrecht verbonden aan de wettelijke domiciliëring, niet aan de feitelijke verblijfplaats.
Naar analogie daarmee wordt het ook gebruikt in de bankwereld. Men kan zijn rekeningen laten "domiciliëren", dus eigenlijk naar het "thuisadres" van de bankrekening laten sturen. Dit betekent dat een schuldeiser (bijvoorbeeld de telefoonmaatschappij) van de schuldenaar (degene die moet betalen) de toelating heeft om de factuur rechtstreeks naar de bank te sturen die dan de betalingsopdracht automatisch uitvoert. Het spaart tijd en administratiekosten, zowel voor de bank als voor de cliënt. Reden waarom de banken doorgaans voor bewerkingen met een gedomicilieerde rekening een lager tarief aanrekenen.
In België is deze constructie erg gebruikelijk, in Nederland wordt meestal gekozen voor de vergelijkbare machtiging of de automatische overschrijving.
