Bertus de Harder
Bertus de Harder (Den Haag, 14 januari 1920 - Jeumont, Frankrijk, 8 december 1982) was een Nederlandse voetballer en voetbaltrainer.
Inhoud |
[bewerk] Speler
Bertus de Harder begon zijn voetbalcarrière in 1933 bij Transvaal in Den Haag. Na Transvaal speelde de behendige voetballer voor Triomph en Wilsonmeters voordat hij in 1937 bij VUC kwam. De Harder speelde vooral op de linksbuitenpositie. Hij stond bekend om zijn snelle rushes en spectaculaire bewegingen op het veld.
In drie seizoenen bij VUC wist De Harder 46 keer te scoren. Zo werd hij in het seizoen 1938-1939 topscorer van de Divisie West 2. Op 21 mei 1938 werd de voetballer voor het eerst opgeroepen voor het Nederlands elftal voor de vriendschappelijke wedstrijd tegen Schotland (1-3 verlies). Tijdens het WK van 1938 zat De Harder ook in de Oranje selectie.
In 1949 speelde Oranje tegen Frankrijk maar De Harder was geselecteerd voor het B-elftal. Het B-elftal speelde in Bordeaux tegen het B-elftal van Frankrijk. Het uitstekende spel van De Harder werd opgemerkt door de directie van Girondins de Bordeaux. De voorzitter van Bordeaux, Pujolle, bood De Harder daarop een contract aan bij de Franse club. Girondins de Bordeaux was net gepromoveerd van de Ligue 2 naar de Ligue 1 en kon de spelerskwaliteiten van de Hagenees goed gebruiken op het hoogste niveau. De Harder ging het buitenlandse avontuur aan en werd de derde Nederlandse profvoetballer in het buitenland. Faas Wilkes was de eerste die het profbestaan ging opzoeken bij Internazionale. In augustus 1949 ging De Harder aan de slag in Bordeaux. In het eerste seizoen na promotie (1949-1950) werd de Franse club meteen landskampioen. Bertus de Harder, door de Fransen geschreven als Berthus de Harder, was de sterspeler geworden van Girondins de Bordeaux. Hij werd in zijn eerste seizoen meteen topscorer met 21 doelpunten. Al snel kreeg de vedette van de enthousiaste Fransen meerdere bijnamen, zoals Le bon prince ("de goede prins"), Le Divin Chauve ("de Goddelijke Kale"), Le roi du terrain ("de koning van het veld") en Un diable frétillon ("Een beweeglijke duivel").
Na de watersnoodramp van 1953 in Zeeland speelde de Nederlands profvoetballers in het buitenland een benefietwedstrijd tegen het Franse voetbalelfal. Op 12 maart 1953 werd deze wedstrijd in het Parc des Princes in Parijs gespeeld. Bertus de Harder en Bram Appel scoorden beide goals voor de Nederlanders. Een Frans doelpunt van Saunier zorgde voor de 2-1 overwinning voor de Nederlanders.
Op 34-jarige leeftijd na vijf succevolle seizoen in Frankrijk besloot de Harder terug te keren naar Den Haag. Hij speelde nog twee seizoenen (1954-1956) voor Holland Sport.
[bewerk] Trainer
Eenmaal gestopt met profvoetbal in Nederland kreeg Bertus de Harder heimwee naar zijn glorieuze dagen in het Franse voetbal. Hij trok weer terug naar Frankrijk en ging in 1957 bij de club Angoulême spelen en werken als trainer. Ook als voetbaltrainer was hij succesvol. In het seizoen 1957-1958 werd Angoulême kampioen van de Ligue 2. In 1960 vertrok hij naar Jarny en trainde achtereenvolgens Mulhouse, Saint-Louis, Biach en Jeumont met wisselend succes.
In september 1977 eerde de Franse voetbalbond Bertus de Harder met een zilveren medaille voor bewezen diensten voor het Franse voetbal.
[bewerk] Palmares
- Topscorer Divisie West 2 (1938-1939)
- Kampioen Divisie West 2 met VUC (1943-1944)
- Landskampioen Ligue 1 met Bordeaux (1949-1950)
- Topscorer Bordeaux met 21 doelpunten (1949-1950)
- Verliezen finalist Coupe Latin met Bordeaux (1949-1950)
- Ereburger van de stad Bordeaux (1950)
- Topscorer Bordeaux met 25 goals (1951-1952)
- Verliezend finalist Coupe de France met Bordeaux (1951-1952)
- Beste speler van de Franse competitie (1952-1953)
- Kampioen Ligue 2 met Angoulême als speler/coach (1957-1958)
- Geëerd door de Franse voetbalbond met een zilveren medaille voor bewezen diensten (september 1977)
Bron(nen): |
Voor bovenstaand artikel of een eerdere versie daarvan is gebruikgemaakt van het boek Bertus de Harder, het levensverhaal van de Goddelijke Kale van Piet van der Eijk |