Bram Appel
Abraham Leonardus (Bram) Appel (Rotterdam, 30 oktober 1921 - Geleen, 31 oktober 1997) was een Nederlands voetballer.
Hij speelde in Nederland onder andere voor ADO Den Haag. Daarmee werd hij in de jaren '30 twee keer landskampioen. In 1942 werd hij in Duitsland tewerkgesteld. De fabriek in Berlijn waar hij werkte werd een jaar later gebombardeerd en Appel ontstnapte ternauwernood aan de dood.
Tijdens de oorlog al kwam hij uit voor Hertha BSC. Ook speelde hij voor een officieus Nederlands Elftal, bestaande uit Nederlandse dwangarbeiders. Tot woede van de Duitse autoriteiten weigerde hij voor aanvang van een wedstrijd de Hitlergroet te brengen.
Na de bevrijding werd Appel, nota bene door Karel Lotsy, geschorst. Door zijn conflict met Lotsy speelde hij slechts twaalf interlands. In 1949 vertrok hij naar Frankrijk en werd bij Stade de Reims een uiterst belangrijke profvoetballer: in 1950 winnaar van de Coupe de France, in 1953 Frans landskampioen en winnaar van de Coupe Latine. Voor de club uit de Champagne maakte deze uitstekende goalgetter in 154 Division 1-wedstrijden in totaal 96 doelpunten.
Samen met Theo Timmermans nam hij in 1953 het initiatief voor de watersnoodwedstrijd, die de opmaat was voor de komst van betaald voetbal in Nederland. Appel speelde zelf nog als prof voor Fortuna '54. Vanaf 1960 werkte hij als trainer; met PSV haalde hij ook als coach de landstitel.
Daarna verliet hij de voetbalwereld en werd handelaar in onroerend goed. De laatste jaren leidde Appel een teruggetrokken bestaan in Geleen.
|
|
 |
|---|---|
|
Bram Appel - Jeu van Bun - Piet Kraak - Kees Krijgh - Abe Lenstra - Kees Rijvers - André Roosenburg - Henk Schijvenaar - Rinus Terlouw - Kees van der Tuijn - Arie de Vroet - Faas Wilkes |
|
