Astrofysica

De astrofysica is specifiek het deel van de astronomie dat de processen die zich afspelen in sterren probeert te verklaren met natuurkundige wetten en meer in het algemeen de processen die in het Heelal zichtbaar zijn probeert te verklaren .

Astrofysica gaat dus over de natuurkunde van astronomische objecten, dat wil zeggen over dingen die zich in de kosmos bevinden. In het algemeen zijn het dingen die erg groot zijn en die verder weg staan dan je je als mens nog zinvol kunt voorstellen, maar niet altijd. Strikt genomen zul je van jezelf ook moeten toegeven dat je een astronomisch object bent. Met andere woorden: de kosmos is ook hier.

Ook voor de natuurkunde geldt dat die op aarde niet anders is dan elders in het universum, ofwel, in de woorden van Vincent Icke, een bekend Nederlands astronoom:

Alle fysica is astrofysica

Astrofysica, als onderdeel van de natuurkunde dat zich specifiek met kosmische verschijnselen bezig houdt, is op twee manieren van belang:

Door de natuurkundige wetten hier op aarde te bestuderen, en ze vervolgens te gebruiken bij het interpreteren van onze waarnemingen over de kosmos, komen we veel te weten over de kosmos.
In de kosmos komt materie voor in extreme omstandigheden, die hier op aarde niet of heel moeilijk zijn na te bootsen. Wat dat betreft is de kosmos het ultieme hoge energie laboratorium. Het bestuderen hiervan levert ook weer nieuwe inzichten op het gebied van de natuurkunde.

Een speciale tak van de astrofysica is de bestudering van chemische processen in de kosmos. Deze tak van de astrofysica heeft als belangrijkste doel het verklaren van de opgenomen spectra van astronomische objecten, zoals sterren. Bekende chemische processen in de kosmos zijn fotodissociatie en dissociatieve recombinatie. Door deze processen te bestuderen, zowel door middel van waarnemingen in een laboratorium als theoretische berekeningen, kunnen spectraallijnen verklaard worden en daarmee processen die zich in de kosmos afspelen. Via spectraallijnen onderzoek van sterren kwamen astronomen in het begin van de 19e eeuw voor het eerst op het spoor van de natuurkunde van sterren. Tegenwoordig is het hele spectrum van het diepe infrarood tot harde kosmische straling het terrein van analyse door de astrofysica.