Dióxido de carbono

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

**Dióxido de carbono**
Fórmula estrutural

Xeral
Nome IUPAC	Dióxido de carbono
Nomes comuns	Anhídrido carbónico Gas carbónico Xelo seco (cando en estado sólido)
Fórmula química	C O₂
Aparencia	gas incoloro
Número CAS	124-38-9
Físicas
Masa molecular	44,0 um
Ponto de fusión	216 K (-57 °C) (presurizado)
Ponto de ebulición	sublima a 195 K (-78 °C)
Densidade	1,6 ×10³ kg/m³ (sólido) 1,98 kg/m³ (gas a 298 K)
Solubilidade	0,145 g/100ml de auga
Termoquímica
Δ_fH⁰_gas	-393,52 kJ/mol
Δ_fH⁰_sólido	? kJ/mol
S⁰_gas	213,79 X·mol^-1·K^-1
S⁰_sólido	? X·mol^-1·K^-1
Seguranza
Frases de Risco e Seguranza	R: - S:9, 23
Inxestión	Pode causar náusea, vomitos, hemoraxía gastro-intestinal.
Inalación	Asfixia (sufocamento), causa hiperventilación.
Pel	O xelo seco pode ocasionar ulceracións.
Ollos	Pode levar a cegueira.
Máis informacións	Hazardous Chemical Database
Unidades do SI son usadas cando posíbel. Salvo cando se especifica o contrario, son considerados condicións normais de temperatura e presión.

O dióxido de carbono, ou anhídrido carbónico é un composto químico constituído por dous átomos de oxíxeno e un átomo de carbono. A representación química é CO₂. O dióxido de carbono foi descoberto polo escocés Joseph Black en 1754.

É un gas incoloro, inodoro e insípido, de fórmula CO₂, que se produce pola oxidación completa do carbono nos procesos biolóxicos e industriais ou como consecuencia dos incendios forestais, por poñer dous exemplos a parte da expiración humana. É un composto covalente.

Debido á utilización, cada vez maior, dos combustibles fósiles e á proliferación dos incendios forestais, a porcentaxe de dióxido de carbono na atmosfera está aumentando progresivamente desde o inicio da revolución industrial (a mediados do século XVIII era do 0,0289%, a mediados do século XX do 0,030% e a finais del, do 0,035%), polo que constitúe un contaminante atmosférico que contribúe ó incremento do efecto invernadoiro e, consecuentemente, á elevación da temperatura da atmosfera, cun imprevisible efecto sobre os cambios climáticos.

O dióxido de carbono é soluble en auga, tendo a súa solución carácter ácido, o que favorece a disolución das rochas calcarias.

A denominación anhídrido carbónico non se admite nas normas de nomenclatura química inorgánica da Unión Internacional de Química Pura e Aplicada ([IUPAC]), aínda que se usa moito de xeito tradicional.

Os animais ao respiraren toman oxíxeno da atmosfera e devólveno na forma de dióxido de carbono. Por outro lado, as plantas retiran este gas do ar e utilizano na fotosíntese. Este proceso denominado ciclo do carbono é vital para a manutención dos seres vivos.

Estruturalmente, o dióxido de carbono está constituído por moléculas de xeometría lineal e de carácter apolar. Por iso as atracións intermoleculares son moito fracas, tornándoo, nas condicións ambientais, un gas. De ahí o seu nome comercial gas carbónico.

O CO₂ , mantido en determinadas cantidades no ar atmosférico, é un dos gases responsabeis da temperatura terrestre. Sen este gas a Terra sería un bloque de xelo. Por outro lado, un exceso de CO₂ impede a saída de calor da atmosfera, provocando un quencimento do planeta denominado efeito estufa. Constitúe un 0,03% en volume da atmosfera (en aumento por procesos diversos de actividades humanas), de onde o toman as algas e as plantas para fixar o carbono en forma de materia orgánica, entrando así este elemento no seu ciclo bioxeoquímico.

Nas últimas décadas, debido á enorme queima de combustíbeis fósiles, a cantidade de gas carbónico na atmosfera aumentou moito, contribuíndo ao aquencimento do planeta.