نوکتورن
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
نوکتورن(گرفته شده از واژه فرانسوی noturnal) قطعه ایست که معمولا در شب نواخته می شد.کلمه نوکتورن اولین بار هنگامی در قرن هفدهم به کار برده شد که قطعاتی گروهی و دارای چندین موومان که اغلب در مهمانی های شبانه نواخته می شد ظهور کردند. گاهی از معادل ایتالیایی این کلمه برای نام گذاری چنین قطعاتی استفاده می شد که می توان به سرناتا نوتورنا (serenata notturna) اثر موتسارت اشاره کرد. در آن زمان نوکتورن را الزاما برای شب نشینی ها نمی نوشتند اما ممکن بود مانند سرناد برای یک اجرای شبانه درنظر گرفته شود.
فرم نوکتورن عامیانه تر از قطعات تک موومانی است که اغلب برای پیانو سلو نوشته می شد. این فرم در قرن نوزدهم گسترده تر شد.اولین کسی که قطعاتی با عنوان نوکتورن نوشت، جان فیلد آهنگساز ایرلندی بود که پدر نوکتورن مدرن (رمانتیک) خوانده می شود اما با این حال فردریک شوپن مشهور ترین آهنگساز در زمینه تصنیف نوکتورن است که 21 نوکتورن برای پیانو نوشته است. از آهنگسازان پس از شوپن که نوکتورن هایی نوشته اند می توان به گابریل فوره، الکساندر اسکریابین و اریک ساتی اشاره کرد.
از نمونه های دیگری که می توان برای این فرم موسیقایی مثال زد رویای نیمه شب تابستان اثر مندلسون است که برای ارکستر نوشته شده و موومان اول کنسرتو ویلن شماره 1 ساخته دیمیتری شوستاکوویچ.
اولین موومان از سونات مهتاب اثر بتهوون را نیز می توان نمونه ای از یک نوکتورن دانست، اگرچه بتهوون خود چنین تعبیری از سوناتش نداشت.
نوکتورن ها قطعاتی ملایم و آرام و اغلب پر معنی و غزل گونه و گاهی غم انگیز هستند، اما برخی از نوکتورن ها حس کاملا متفاوتی را القا می کنند مانند دومین نوکتورن ارکسترال دبوسی که حالتی سرزنده و شاد دارد.
