مهندسی هوافضا
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مهندسی هوا فضا، شاخه‌ای ست از مهندسی که با هواپیما، فضاپیما، و مسائل و موضوعات وابسته به آن‌ها سر وکار دارد. اغلب اوقات، از آن به عنوان مهندسی هوانوردی یاد می‌شود، خصوصا، زمانی که فقط به هواپیما اشاره شود، و وقتی که فضاپیما مورد نظراست، به آن مهندسی فضانوردی گفته می‌شود.
مهندسی هوافضا یکی از پیشروترین زمینه‌های پژوهشی است و بودجه‌های کلان نظامی و غیرنظامی که صرف این رشته می‌شود زمینه‌های پیشرفت و جهش در دیگر رشته‌های دانش و مهندسی را فراهم ساخته است.
مهندسی هوافضا دانشی راهبردی است که در آن از دانشهای دیگر مانند متالورژی، علوم رایانه و الکترونیک بهره گیری می‌شود.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] رشته هوافضا در دانشگاه
هدف رشته دانشگاهی هوافضا تربیت کارشناسانی است که کارکنان مورد نیاز محاسبات، طراحی، پژوهش و ساخت صنایع گوناگون هواپیمایی، بالگردسازی و موشکی را فراهم سازند. دانشجویان این رشته موظّفند که در طی تحصیل ۳ واحد پروژه بگیرند و در تابستان نیز در دفاتر مهندسی صنایع مربوط کارآموزی کنند .
دروس تخصصی رشته مهندسی هوافضا بر چهار پایه کلی استوارند: دینامیک گاز‌ها شامل هواپویش (آیرودینامیک)، پیشرانه‌ها (جلوبرنده‌ها)، مکانیک پرواز، سازه‌های هوافضایی و هواکشسانی.
[ویرایش] هواپویش
هواپویِش یا آیرودینامیک به مطالعه و بررسی جریان هوا، محاسبه نیروها و گشتاورهای ناشی از آن بر روی جسم پرنده می‌پردازد. مهندس هوافضا با فراگیری این دانش به تحلیل جریان‌های پیچیده در اطراف پیکرهای پرنده پرداخته و با به دست آوردن نیروهای هواسرشی امکان بررسی پایداری و طراحی سازه را فراهم می‌کند .
[ویرایش] پیشرانه ها
دانش پیشرانه‌ها به مطالعه و بررسی سامانه‌های جلوبرندۀ گرمایی، اعمّ از موتورهای هوازی و غيرهوازی مي‌پردازد. موتورهاي هوازي شامل موتورهاي پيستوني و چرخپره‌ای (توربینی)است كه از هوا به عنوان اكسيدكننده استفاده نموده و سوخت را با خود حمل مي‌كنند. اما موتورهاي غيرهوازي مانند موتور موشك‌ها و فضاپيماها است كه سوخت و اكسيدكننده را با خود حمل مي‌كنند. در اين دانش نحوۀ توليد نيروي رانش و همچنين ساختار كلي انواع موتورهاي هوافضايي بررسي و مورد تجزيه و تحليل قرار مي‌گيرد.
[ویرایش] مکانیک پرواز
مکانیک پرواز به مطالعه و بررسی رفتار و حرکات هواگرد با بهره گیری از داده‌های هواپویشی، هندسی و وزنی می‌پردازد و در واقع علم مکانیک پرواز از عملکرد تشکیل می‌شود و عملکرد به بررسی برد، مسافت نشست و برخاست، مداومت پروازی در سرعت‌های گوناگون و پایداری و کنترل وسایل پرنده می‌پردازد .
[ویرایش] سازه‌های هوافضایی
سازه‌های هوافضایی به مطالعه و بررسی سازه‌های هواپیما و دیگر هوا/فضاگردها می‌پردازد و هدف آن طراحی سازه‌هایی است که علاوه بر استواری کافی در برابر بارهای آیرودینامیکی و دیگر بارهای استاتیکی وارد بر وسایل پرنده، کمترین وزن ممکن را نیز داشته باشند.
[ویرایش] هواکشسانی
هواکشسانی یا آیروالاستیسیته برهمکنش نیروهای هواسرشی و نرمش سازه‌ای است که می‌تواند باعث اهتزاز (فلاتر)، واگرایی و جز اینها شود.
رشته دانشگاهی هوافضا خویشاوندی زیادی با تمامی گرایشهای مهندسی مکانیک دارد به این جهت دارای شماری درس‌های مشترک با گرایشهای مهندسی مکانیک مثل مکانیک جامدات و مکانیک شاره‌ها است .
پایه بیشتر این درس‌ها بر ریاضی است، مانند دینامیک سیالات برای آئرودینامیک یا معادلات حرکت برای دینامیک پرواز. با این‌همه، اجزاء تجربی بسیاری نیز در این رشته وجود دارد. از نظر تاریخی، این اجزا تجربی از آزمایش مدلهای کوچک و نمونه اولیه، در تونل باد و یا در فضای باز منشا گرفته است. پیشرفت‌های رایانه ما را قادر ساخته از دینامیک محاسباتی سیالات، و شبیه سازی رفتار سیال، برای کاهش هزینه و زمان صرف شده در آزمایش تونل باد استفاده کنیم.
[ویرایش] پیوند های بیرونی
پايگاه صنعت و فناوری هوافضا (اخبار، مقاله و تحلیل)
