قطعه (شعر)
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
قِطعه مجموعهٔ ابیاتی را گویند که بر یک وزن و قافیه باشد، و از آغاز تا انجام همگی به یکدیگر مربوط بوده، پیرامون یک قصّهٔ شیرین، یک موضوع اخلاقی، یا تهنیت و تعزیت و مدح و هجو و مانند آن پدید آمده باشد. بر خلاف قصیده، بیت مَطلَع در قطعه مُصَرَّع نیست.
تعداد ابیات یک قطعه، حدّ اقل ۲، و حدّ اکثر آن به طور معمول ۱۵ است، ولی گاهی تا ۵۰ بیت و بیش از آن هم رسیده‌است.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] نمونهٔ قطعه
| دانی که را سزد صفت پاکی؟ | آن کو وجودِ پاک نيالايد | |
| تا خلق ازو رسند به آسايش | هرگز به عُمر خويش نياسايد | |
| تا ديگران گرسنه و مسکينند | بر مال و جاه خويش نيفزايد | |
| مَردُم بدين صفات اگر يابی | گر نام او فرشته نهی شايد | |
[ویرایش] پیوندهای بیرونی
- قطعه، دانشنامهٔ رشد
fuhj
[ویرایش] منابع
- همایی، استاد جلال‌الدّین. فنون بلاغت و صناعات ادبی، جلد اوّل (صنایع لفظی بدیع و اقسام شعر فارسی)، چاپ سوّم، انتشارات توس، تهران، ۱۳۶۴
