قدر ظاهری
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
قدر ظاهری یا قدر دیدگانی مقیاسی از درخشنده دیده شدن ستارگان بر روی زمین است. هرچه عدد آن کمتر باشد روشنایی ستاره بیشتر است. قدر ظاهری بطور لگاریتمی با درخشندگی ستاره ارتباط دارد. قدر ظاهری را با m نشان می‌دهند.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] تاریخچه
اولین بار هیپارکوس منجم یونانی ستارگان آسمان را به ۶ دسته از لحاظ روشنایی تقسیم کرد . پرنورترین ها قدر یک و کم نورترها قدر بزرگتر داشتند. قدر ششمی ها کم نورترین اشیا قابل مشاهده توسط بشر با چشم غیر مسلح بودند. این رده بندی توسط بطلمیوس در کتاب المجسطی آورده و به طور گسترده پذیرفته شد.
هرشل متوجه شد که ستاره قدر یک بطلمیوس ۱۰۰ برابر از ستاره قدر شش پرنورتر است . همچنین او متوجه شد که تفاوت روشنایی ستاره قدر یک تا دو و ستاره قدر دو تا سه مثل هم میباشند و همچنین برای بقیه. پس هر قدر با قدر دیگر۲٫۵۱۲ مرتبه درخشندگی تفاوت دارد.
[ویرایش] محاسبه رابطه قدر با درخشندگی
[ویرایش] حدود قدر
[ویرایش] منابع
دیکسون,رابرت,نجوم دینامیکی,مرکز نشر دانشگاهی ۱۳۸۲
ّFix,John ,Astronomy,Mcgrawhill 2004
