طه حسین
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
طه حسین (14 نوامبر 1889 تا 28 اکتبر 1973) یک نویسنده و سخنور بزرگ مصری بود. او از پیشگامان جنبش نوگرایی در مصر بود.
[ویرایش] زندگی
طاها در اثر عفونت چشم در سن سه سالگی نابینا شد. پس از درس گرفتن از یک آموزگار سنتی در جوانی راهی دانشگاه الازهر شد و در آنجا در رشته الهیات و ادبیات عرب به تحصیل پرداخت. او از محدودیت اندیشۀ استادان خود در عذاب بود.
[ویرایش] کار دانشگاهی
زمانی که دانشگاه غیردینی قاهره در سال 1908 تأسیس گشت، طاها با وجود نابینایی و تهیدستی، بزودی جایی برای خود در این دانشگاه باز کرد. او نخستین دانش‌آموخته این دانشگاه بود که به دریافت دکترا (پی.اچ.دی) نائل آمد. او سپس استاد ادبیات عرب و یکی از بنیادگذاران دانشگاه اسکندریه شد. طاها حسین رمان‌ها و رساله‌های بسیاری نوشت ولی در غرب بیشتر بخاطر زندگینامه خودنوشته‌اش به نام روزگار (الایام) شهرت یافته است.
او یکی از هواداران سرسخت انقلاب 1952 مصر بود و بر اهمیت آزاد و دموکراتیک بودن آموزش و تحصیل تاکید بسیار داشت. طاها در 1950 وزیر آموزش و پرورش مصر شد و در پی آن، حکومت جدید آموزش همگانی را برای همگان آزاد و رایگان کرد که این امر هنوز نیز جاری و ساری است.
[ویرایش] منبع
ویکی‌پدیای انگلیسی.
آثار منتشر شده:
برخی از آثارش عبارت‌اند از:
عصر جاهلیت، حافظ شوقی، در حاشیه سیرت نبوی، زندگی ادبی در جزیره العرب، با متنبی، آینده ادب در مصر، یادی از ابوالعلاء، رنگارنگ، فصل‌هایی از ادب و نقد، آن روزها، ادیب، عشق از دست رفته، رؤیاهای شهرزاد، درخت تیره روزی، دعاء الکاروان، پیشوایان اندیشه و در زندان ابولعلاء معری.
Edited by: minibigs_m
