خلیفه
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
خلیفه به معنای جانشین به کسانی گفته می‌شود که پس از پیامبر اسلام محمد فرزند عبدالله به فرمانروایی سرزمینهای اسلامی رسیدند. چهار خلیفه نخست را خلفای راشدین می‌‌نامند که ابوبکر، عمر، عثمان و علی ابن ابیطالب بودند. پس از علی میان حسن ابن علی پسرش و معاویه فرمانروای دمشق و داودار خلیفه گری درگیریهایی رخ داد که سرانجام چیرگی با معاویه بود. معاویه نخستین خاندان خلیفه گری را پایه گذارد که در تاریخ بدان امویان می‌‌گویند. از این پس خلیفه پشت در پشت به فرمانروایی می‌‌رسید. واپسین خلیفه اموی مروان حمار بود که به دست سپاهیان ابومسلم خراسانی کشته شد. آنگاه دومین خاندان خلیفه گری که از فرزندان عباس عموی پیامبر اسلام بودند با نام عباسیان روی کار آمد. سرانجام تومار فرمانروایی آنها نیز با تازش مغول در هم پیچیده شد. عثمانیان نیز که بر آسیای کوچک فرمان می‌‌راندند نیز خود را خلیفه می‌‌خواندند.
