جغد

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

جغدی از تیره سورنیا اولالا

تفاوت اصلی جُغد و پرندگان شکاری در آنست که جغد شبها شکار می‌کند چشمهای جغد بسیار حساس است و حتی در نور خیلی کم می‌تواند ببیند بعضی از جغدها دارای چنان قدرت شنوایی هستند که می‌توانند یک طعمه را در تاریکی مطلق تشخیص دهند جغدها در همه قاره‌ها به استثناء قطب جنوب مشاهده شده اند.

کوچک‌ترین جغد، جغد کوتوله آمریکای شمالی می‌‌باشد طول این جغد فقط 15 سانتیمتر (6 اینچ) یعنی به بزرگی یک گنجشک است.علیرغم اندازه کوچکش یک پرنده پر سرو صدا است خصوصا«در فصل تولید مثل وقتی که نوع نر از درون سوراخ لانه اش برای جلب توجه پرنده ماده آواز می‌‌خواند. تخم جغد همیشه به فاصله چند روز می‌‌شکند و نوزاد به دنیا می‌آید در صورتی که کمبود غذا وجود داشته باشد این جوجه بزرگ‌تر است که نهایتا» زنده می‌‌ماند.جغد کوتوله شب زی است به‌وسیله پرواز بر فراز زمین طعمه اش را شکار می‌کند او گاهی به‌وسیله شیرجه رفتن از محل استقراش بر روی شاخه به طرف طعمه او را شکار می‌کند.

جغدها برای شکار در شب کاملا" تناسب دارند آنها دارای چشمهای بزرگ رو به جلو هستند که استفاده از هر دو چشم را در یک زمان برای او میسر می‌‌سازد و دید دو چشمی را فراهم می‌کند نوک پرهای جغد به شکلی طراحی شده که در هنگام حمله به طعمه صدای پرها کم باشد منقار قلاب شل نیرومندش به همراه چنگالهای قوی او برای نگه داشتن طعمه به کار می‌رود.

جغدها همیشه طعمه خود را درسته می‌‌بلعند و بعد از آنکه قسمت‌های مفید آن را هضم کردند مابقی آن را به شکل تفاله از راه دهان بیرون می‌‌اندازند تفاله جغد که از قطعات استخوان تکه‌های پر، موی حیوانات و پوسته پشت حشرات تشکیل می‌شود کاملا" نشان دهنده غذای خورده شده توسط جغد می‌‌باشد.

[ویرایش] جغد در فرهنگ‌ها

در متنهای ایران باستان مانند مینوی خرد نام انگشت کوچک، کلیک است، و این کلیک، نام جغد است که مرغ بهمن باشد. نام دیگر جغد در ادبیات کهن ایران، اشوزوشت، یعنی «دوست دارنده اشه» یا «دوست دارنده شیره وجود» است. از آنجا که جغد را از اصل خرد و مخالف با دیو خشم میدانستند این نام را به او داده بودند. جغد در یونان باستان هم نماد دانش و خرد بوده. البته در ایران بعدها جغد را شوم نامیده اند.