توران
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سرزمینی است بر آن سوی آمودریا (جیحون) یعنی ماورالنهر، و آن به خوارزم متصل بوده و از طرف مشرق تا دریاچه آرال امتداد داشته است.
نزد خاورشناسان، تورانیان طوایفی بودند در دشتهای روسیه و مستملکات آسیایی روس حالیه، یا طوایف چادرنشینی که از دریای قفقاز تا رود سیحون (سیر دریا) پراکنده بودند. از اوستا و کتب دینی پهلوی و داستان‌های ملی و اقوال مورخان قدیم برمی‌آید که ایرانیان و تورانیان از یک نژاد بوده‌اند. منتهی ایرانیان زودتر شهر نشین شدند و تورانیان به همان وضع بیابان‌نوردی و چادرنشینی باقی ماندند. در کتب متاخر ناحیت ترک و خزر و چین و ماچین و تبت و شرق را بتفاوت خاک تور و ممالک روم و روس و آلان و مغرب را خاک سرم (سلم) دانسته‌اند. برخلاف این پندار، توران و سرمان و دو مملکت دیگر سایینی و داهی، هر چهار مانند خود ایران مرز و بوم آریایی است.
[ویرایش] وجه تسمیه
نام توران از نام تور یکی از سه پسر فریدون شاه استوره‌ای ایران آمده است.بر پایهء این استوره فریدون جهان را به سه بخش ایران و توران و روم بخش کرد.توران آن تور شد؛سلم روم را شاه شد و ایرج شاه ایران شد.
[ویرایش] منابع
این مقاله شامل بخش‌هایی به قلم محمد معین (درگذشته در ۲۱ تیر ۱۳۵۰) است. حقوق معنوی آن بخش‌ها برای محمد معین محفوظ است.
- فرهنگ فارسی دکتر معین
