تازی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
تازی واژه ای است از ریشه زبان پهلوی اصیل که به زبان فارسی رسیده است. واژه تازی به معنای درنده، چادرنشین و عرب است. در زبان پهلوی اصیل واژه تازی، تازیک گفته می شده که تازیک پادواژه ی (متضادِ) تاجیک است و از دید واژه ای مردم یا تازیک بوده اند یا تاجیک.[نیاز به ذکر منبع]
فردوسی، شاعر نامدار ایرانی نیز در بسیاری از شعرهای و سروده های خود از همین واژه بهره برده است.
نمونه: ز ایران وز ترک وز تازیان /نژادی پدید آید اندر میان
نه دهقان، نه ترک و نه تازی بود/ سخن ها به کردار بازی بود
[ویرایش] منابع
- واژه نامهء حسن عمید
- واژه نامهء معین
