آینه چندلایه‌ای
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
آینه‌های چند لایه‌ای به دسته‌ای از آینه‌های به کار رفته در اپتیک گفته می‌شود که دارای مقاومت حرارتی بیشتری نسبت به آینه‌های معمولی هستند و به همین دلیل فیزیکدانان استفاده از این آینه‌ها را در برخی موارد به آینه‌های معمولی ترجیح می‌دهند. به عنوان مثال پایداری ساختمانی در حین انعکاس دهی این آینه‌ها در برابر اشعه‌های پر انرژی نظیر اشعه سیکلوترون از آینه‌های معمولی بیشتر است. همین ویژگی خاص آینه‌های چند لایه‌ای سبب می‌شود که در اثر برخورد اشعه سیکلوترون به سطح این آینه‌ها مقاومت حرارتی بیشتری نسبت به آینه‌های معمولی از خود نشان دهند. فیزیکدانان از دیفراکسیون براگ برای تعیین مقدار تغییرات انعکاس دهی سطح آینه‌های چند لایه‌ای در اثر تغییرات ضخامت لایه‌های به کار رفته در آنها استفاده می‌کنند. آینه‌های چند لایه‌ای معمولا از جنس کربن و یا سیلیسیم و نیز یک عنصر واسطه مثل مولیبدن یا نیکل هستند. مقاومت حرارتی آینه‌های Mo/C ،Mo/Si و Ni/C نسبت به اشعه سیکلوترون را می‌توان با یکدیگر مقایسه کرد. ضخامت آینه Mo/Si در اثر افزایش دمای حاصل از برخورد اشعه سیکلوترون به سطح این آینه کاهش می‌یابد در حالی که ضخامت آینه Mo/C ثابت می‌ماند و ضخامت آینه Ni/C افزایش می‌یابد. برای تعیین مقدار ضخامت لایه عنصر به کار رفته در این آینه ها از فرمول دیفراکسیون براگ استفاده می شود. باید در نظر داشت که ضخامت لایه های عناصر به کار رفته در این آینه ها به جای d که همان ضخامت لایه دیفراکسیون کننده نور است d1+d2 یعنی مجموع ضخامت دو لایه در آینه می باشد.
[ویرایش] منبع
- T.Djavanbakht et. al., "Effets d'un chauffage thermique sur les performances de miroirs multicouches Mo/Si, Mo/C et Ni/C pour le rayonnement X mou", J. Phys.IV France 10, 2000, pp 281-287
رده‌های صفحه: فیزیک | فیزیک سطح | اپتیک
