Παλαιά Διαθήκη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο όρος Παλαιά Διαθήκη δηλώνει την αρχαιότερη από τις δύο συλλογές βιβλίων που υπάρχουν στη χριστιανική Αγία Γραφή και αναφέρεται στην αποκάλυψη του Θεού μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Τα βιβλία της, γράφτηκαν από πολλούς συγγραφείς σε διάστημα αρκετών εκατονταετηρίδων.

Η Παλαιά Διαθήκη που αποτέλεσε την πρώτη Ιερή Γραφή της αρχαίας χριστιανικής Εκκλησίας, τελικά διαμορφώθηκε διαφορετικά για την Ορθόδοξη Εκκλησία (49 βιβλία), την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία (46 βιβλία) και τις Εκκλησίες της Μεταρρύθμισης (39 βιβλία). Πάντως, όλες οι χριστιανικές εκκλησίες εμπεριέχουν στην Παλαιά Διαθήκη τους τα 39 βιβλία που αναγνωρίζονται από τον Ιουδαϊσμό ως η Ιερή Βίβλος, για την οποία σύγχρονοι Εβραίοι λόγιοι χρησιμοποιούν το ακρωνύμιο Τανάκ. Από ευαισθησία προς τους Εβραίους συγγραφείς της Ιουδαϊκής Βίβλου, κάποιοι επιλέγουν να χρησιμοποιούν τον όρο Εβραϊκές Γραφές ή Εβραϊκή Βίβλος αντί της παραδοσιακής χριστιανικής ονοματοδοσίας "Παλαιά Διαθήκη". [1]

Ο όρος διαθήκη, που κατά κυριολεξία δηλώνει την τελευταία έκφραση της βούλησης ενός προσώπου, στη βιβλική γλώσσα αποτελεί απόδοση στα ελληνικά μιας εβραϊκής λέξης που σημαίνει συνθήκη, συμμαχία, σύμβαση ή συμφωνία. Στη Βίβλο ειδικότερα, ο όρος χρησιμοποιείται για να δηλώσει την συμφωνία που διέπει τις σχέσεις του Θεού με άτομα ή το λαό του Ισραήλ και στοχεύει στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Η Παλαιά Διαθήκη, ονομάστηκε από την Εκκλησία σε αντιδιαστολή προς τη χρονικά μεταγενέστερη Καινή Διαθήκη, τη συλλογή των βιβλίων που αναφέρονται στην εκπλήρωση των επαγγελιών της παλαιάς και τη σύναψη της νέας διαθήκης δια του Ιησού Χριστού, μιας συμφωνίας μεταξύ Θεού και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με την χριστιανική διδασκαλία, η σύναψη της Καινής Διαθήκης προφητεύεται ήδη μέσα στην Παλαιά Διαθήκη.