Λέων ΣΤ'

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Λέων ΣΤ' ο Σοφός κάθισε στο θρόνο από το 886 μέχρι το θάνατό του το 912.

Γιός του ιδρυτή της Μακεδονικής δυναστείας Βασιλείου Α', αναλαμβάνει την εξουσία σε ηλικία 20 ετών, μετά το θάνατο του πατέρα του. Ο πατέρας του είχε σαφέστατη προτίμηση στον πρωτότοκο γιό του Κωνσταντίνο για τη διαδοχή του θρόνου, όμως αυτός πέθανε πρόωρα. Η αντιπάθεια του Βασιλείου στο πρόσωπό του συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ήταν λόγιος, εξαιρετικά μορφωμένος, εξ’ ού και το προσωνύμιο "Σοφός". Ήταν συμβασιλέας με τον αδελφό του Αλέξανδρο, ο οποίος όμως αδιαφορούσε για τις κρατικές υποθέσεις. Διόρισε επίσης πατριάρχη τον μικρότερο ευνούχο αδερφό του.

Βασικός του σύμβουλος ήταν ο Στυλιανός Ζαούτσης, πατέρας της ερωμένης του όμορφης Ζωής. Παντρεύτηκε όμως για πολιτικούς λόγους την Ευδοκία, από την οποία απέκτησε μια κόρη. Η Ευδοκία πέθανε νωρίς, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στο Λέοντα να παντρευθεί την αγαπημένη του Ζωή, η οποία όμως πέθανε άτεκνη σε δύο χρόνια. Κατόπιν παντρεύτηκε την Ευδοκία Βαϊάνα, η οποία δυστυχώς πέθανε κατά τη διάρκεια της γέννας του γιού του, ο οποίος επίσης δεν επιβίωσε. Έχοντας συνάψει τρεις γάμους, κατέφυγε σε μεθοδεύσεις ούτως ώστε να γίνει δεκτός από την Εκκλησία ένας τέταρτος γάμος, πράγμα που πέτυχε αντικαθιστώντας τον πατριάρχη Νικόλαο το Μυστικό που αντιδρούσε με τον Ευθύμιο, που δέχτηκε τον τέταρτο γάμο. Παντρεύτηκε έτσι εν μέσω θυελλωδών διαμαρτυριών από τους αυστηρότερους εκπροσώπους του κλήρου τη Ζωή Καρβουνοψίνα, η οποία πρίν το γάμο τους ακόμα γέννησε τον μετέπειτα αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ' Πορφυρογέννητο.

Έκανε πόλεμο με τους Βούλγαρους και τους Σαρακηνούς, με επιτυχή και μή αποτελέσματα. Ολοκλήρωσε το τιτάνιο νομοθετικό και διοικητικό έργο του πατέρα του, στο οποίο βοήθησε και η βαθιά του μόρφωση.

Ο Λέων ήταν ικανότατος αυτοκράτορας και το γενικότερο έργο του κρίνεται θετικό, καθιστώντας ακατανόητη την απόρριψη του Βασιλείου. Ο ίδιος πάντως πίστευε ότι ήταν γιός του Μιχαήλ Γ', αφού η μητέρα του ήταν ερωμένη του, υπόθεση που ευσταθεί, αλλά δεν μπορεί όμως να αποδειχθεί με βεβαιότητα.