Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης ήταν αυτοκράτορας της Νίκαιας την περίοδο 1254-1258. Ήταν γιος του Ιωάννη Βατάτζη και της Ειρήνης Λάσκαρη (κόρης του Θεοδώρου Α΄ Λάσκαρη). Γεννήθηκε το 1222 στο Νυμφαίο και έλαβε αξιόλογη μόρφωση από τους διαπρεπείς δασκάλους Νικηφόρο Βλεμμύδη, Γεώργιο Ακροπολίτη κ.α. Διαδέχτηκε τον πατέρα του, παραλαμβάνοντας το κράτος σε ιδιαίτερα ανθηρή κατάσταση. Συνέχισε την πολιτική του πατέρα του, χωρίς όμως να αναλάβει ιδιαίτερες πρωτοβουλίες. Απέκρουσε τις επιθέσεις των Βουλγάρων και των Ηγεμόνων της Ηπείρου, φροντίζοντας όμως να κλείνει τα ανοιχτά μέτωπα με διπλωματικές μεθόδους. Προώθησε στα υψηλά αξιώματα ικανά άτομα, τα οποία όμως προέρχονταν από τις κατώτερες τάξεις, προκαλώντας έτσι την αντίδραση των μελών της αριστοκρατίας, η οποία σταδιακά στιχίστηκε γύρω από τον Μιχαήλ Παλαιολόγο. Επίσης ασχολήθηκε με την ποίηση, κυρίως τη θρησκευτική. Πάσχοντας από επιληψία βαριάς μορφής αδυνατούσε να ασκεί τακτικά τα καθήκοντά του και με το πέρασμα του χρόνου η επιδείνωση της υγείας του, του προκαλούσε έντονες εμμονές, στρέφοντας πολλούς υψηλόβαθμους αξιωματούχους εναντίον του. Πεθαίνοντας το 1258 άφησε διάδοχο τον μόλις 7 ετών γιο του Ιωάννη Δ΄. σαν κηδεμόνα άφησε τον πρωτοβεστιάριο Γεώργιο Μουζάλωνα, άτομο ταπεινής καταγωγής, προκαλώντας την αντίδραση της αριστοκρατίας. Τελικά ο Γεώργιος θα δολοφονηθεί από επίθεση στρατιωτών, που υπηρετούσαν σε σώμα που διοικητής του ήταν ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, ο οποίος θα επιβληθεί ως κηδεμόνας του νεαρού αυτοκράτορα, γεγονός που θα σημάνει την αρχή του τέλους της δυναστείας των Λασκαριδών.
