Ζαν Σουλτ
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Νικολά Ζαν ντε Ντιέ Σουλτ (Nicolas Jean de Dieu Soult) (29 Μαρτίου 1769 - 26 Νοεμβρίου 1851), δούκας της Δαλματίας, ήταν στρατάρχης της Γαλλίας και πολιτικός.
Γιός φτωχού συμβολαιογράφου, εγκατέλειψε το γραφειοκρατικό επάγγελμα του πατέρα του για να εγγραφεί στην Στρατιωτική Ακαδημία και με τον πρώτο του μισθό έσωσε την οικογένειά του από την πτώχευση, γεγονός που τον έκανε από πολύ μικρό να αγαπήσει τα πλούτη και τα αξιώματα.
Το 1804 με τον βαθμό του στρατάρχη, ακολούθησε τον Ναπολέοντα στις μάχες κατά των Αυστριακών και το 1813 στην Ισπανία, κέρδισε ακόμα και την εκτίμηση των αντιπάλων του, προσπαθώντας να ανακόψει την προέλαση των Άγγλων οι οποίοι υπερτερούσαν σε αναλογία 4:1. Η πτώση του 1814 τον βρήκε περικυκλωμένο στην Τουλούζη να ανθίσταται με τους 25.000 άνδρες του εναντίον των 100.000 του Ουέλλινγκτον, όπου και παραδώθηκε όταν πληροφορήθηκε την παραίτηση του αυτοκράτορα. Στο Βατερλό ωστόσο, ως επιτελάρχης, δεν επέδειξε καμία από τις μαχητικές αρετές του, συμβάλλοντας στην τελική ήττα με την αποκαρδιωτική έλλειψη πρωτοβουλίας και τον κακό συντονισμό των ενεργειών του.
Μετά την ήττα επέστρεψε στην Γαλλία, όπου έζησε στον πύργο του απολαμβάνοντας τα πλούτη του. Δεν έγινε ποτέ γνωστό γιατί ο Λουδοβίκος 18ος ανέθεσε σε αυτόν την θέση του Υπουργού Αμύνης, αλλά έκτοτε ο Σούλτ θα επιδείξει μιά μοναδική ικανότητα να προσκολλάται σε υψηλά αξιώματα μέχρι το τέλος της σταδιοδρομίας του, έχοντας φθάσει μέχρι και πρωθυπουργός. Παρά τις διακυμάνσεις της πολιτικής ζωής στην Γαλλία, ο Σούλτ κατόρθωσε να θεωρείται βοναπαρτικός ή αντι-βοναπαρτικός, ανάλογα με τις περιστάσεις και να αναλαμβάνει διάφορες ανώτερες πολιτικές θέσεις. Παρά την αποτυχία του στο Βατερλό, ο Ναπολέων θα τον θυμάται στα απομνημονεύματά του σαν έναν έξοχο επιτελικό.
