Αμίαντος
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Με τον όρο αμίαντος χαρακτηρίζουμε μια μεγάλη ομάδα ινωδών πυριτικών ορυκτών, τα οποία έχουν κάποιες χρήσιμες φυσικές και χημικές ιδιότητες. Τα υλικά αυτά είναι καλοί μονωτές του ηλεκτρισμού και της θερμότητας και ταυτόχρονα έχουν τέτοιες μηχανικές ιδιότητες ώστε οι ίνες τους μπορούν να υφανθούν για να παραχθούν υφάσματα, καθώς επίσης λόγω της υψηλής αντοχής τους σε εφελκυσμό μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πρόσθετα στο τσιμέντο. Επιπλέον είναι ανθεκτικά σε προσβολή από όξινα και αλκαλικά χημικά διαλύματα.
Αυτές οι πολύ καλές ιδιότητες του αμίαντου οδήγησαν στην ευρύτατη χρήση του σε χιλιάδες προϊόντα και εφαρμογές.
Δυστυχώς, όμως, αυτές οι ίδιες οι ιδιότητες, κάνουν τον αμίαντο έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες καρκινογέννεσης (κυρίως μεσοθηλίωμα και καρκίνος του πνεύμονα), στην περίπτωση που οι ίνες του εισχωρήσουν στον ανθρώπινο οργανισμό. Η διαπιστωμένη, πλέον, ενοχοποίηση για καρκινογέννεση, του αμίαντου έχει οδηγήσει ήδη στη λήψη αυστηρών μέτρων για τον περιορισμό της χρήσης του και σύντομα πρόκειται να εφαρμοστεί οδηγία της Ε.Ε. για πλήρη απαγόρευσή του. Στην Ελλάδα υπάρχουν νόμοι που θεσπίζουν ένα αρκετά αυστηρό πλαίσιο για την χρήση του αμίαντου (ΠΔ 70α/1988, ΠΔ 175/97). Η διαχείριση του αμίαντου σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία και με γνώμονα την προστασία του προσωπικού που έρχεται σε επαφή μαζί του, προϋποθέτει την αναγνώρισή του. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο δεδομένου ότι μοιάζει μακροσκοπικά με αρκετά άλλα υλικά τα οποία όμως είναι αβλαβή. Για το λόγο αυτό απαιτούνται ειδικές εργαστηριακές αναλύσεις.
Στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες χρησιμοποιήθηκε στις δεκαετίες 1960-1970 εκτεταμένα, ιδιαίτερα σε μορφοποιημένα υλικά όπως π.χ. το Ελλενίτ ιδιαίτερα γιατί υπήρχε εγχώρια παραγωγή αμιάντου, από την εταιρεία Μεταλλεία Αμιάντου Βορείου Ελλάδος (ΜΑΒΕ).]
