Butter

Us der alemannische Wikipedia, der freie Dialäkt-Enzyklopedy

Anke (uf tüütsch Anken oder Butter) isch es Striichfett won us Milchfett bestaat. Das mer de Anke als Anke dörf verchaufe, dörf de Wasseratäil nöd z gross si.

Inhaltsverzeichnis 1 Wie mer Anke macht 2 Was im Anke dine isch 3 zum Wort Anke 3.1 Briisgau 3.2 Schwiiz 3.3 Usserhalb vo Alemannie 4 Spraachbischpil 4.1 Usdrück[4] 4.2 Sätz 5 Andre Bedeidunga 6 Lueg au 7 Quelle

[ändere] Wie mer Anke macht

Wänn mer de Nidel imene Ankechübel lang schlaat gits gschlagne Nidel. Wenn mer en no lenger schlaat, dänn gits Anke. Bim ankne schümet chliini Täili uf. Die ghäisset Anke(g)rützeli. De färtigi Anke hät mer früener imene Ankehafe ufbewaart. Dä isch us Stäiguet gsi und hät drum d Chüeli besser zämeghebet, au ooni Chüelschrank.

Es Näbeprodukt vom Anke isch d Ankemilch. S isch Nidel oni s Milchfett. I de industrielle Läbesmittelproduktion wird Anke i groosse Zentrifuge nach em gliiche Prinzip gmacht. Z Tüütschland dörf nume paschterisierte Nidel gna wärde.

[ändere] Was im Anke dine isch

I de hüttige Ziit isch s gnau reguliert, wien Anke mues sii: mindischtens 82% Milchfett, nöd mee als 16% Wasserghalt. En Analyse vom Anke zäiget, das er us Milchbestandtäil bestaat: Milchzucker (Laktose), Mineralstöff, Choleschterin, Protein, fettlösliche Vitamin und Milchsüüri. Typisch isch, das s im Anke vil Ölsüürene und churzchettigi gsettigti Fettsüürene häd.

[ändere] zum Wort Anke

D Brüedere Grimm schriibed i irem 16bändige Tüütsche Wörterbuech übers Wort Anke: es segi männlich und chömi vom althochtüütsche ancho und vom mittelhochtüütsche anke. ^[1] Noch em Etymologische Werterbuech vum Kluge goht des ancho uf s indogermanisch Wort fir Salbi, Schmiiri zruck. Verwandti vum Wort Anke sin zum Biispiil s bretonisch amann (amanenn) (= Anke) un s armenisch aucanem (= Salbi). ^[2]

[ändere] Briisgau

Dr Anke isch um d Wende vum 19. zum 20. Johrhundert noch im ganze Brisgau dr Namme fer dr Butter gsi. Des Wort isch bi dr Sprocherhebig zwische 1980 un 86 aber fast yberall verschwunde gsi oder numme in dr äldere Generation in Gebruuch. S männlich Gschlecht vum Anke het aber bim Wort Butter Spure hinderlo, wil es in dr Region, wo mer Anke gsait het (oder noch sait), männlich isch: der Butter/Budder.^[3]
Friili isch in viile s Wort Anke no in Erinnerig. Des lit unter anderem am bekannte alemannische Volksliäd "In s Mueters Stibili", wus drin heißt: Dü stecksch dr Späck in Sack un ich dr Ank'.

[ändere] Schwiiz

Au i de Schwiiz häd de Anke en schwääre Stand. Wil d Molkereie ire Anke uf tüütsch nöd als Anken sondern als Butter aaschriibe tüend, säged die mäischte Lüüt s Hochtüütsche Wort. S Wort Anke isch aber bi Spezialitäte (Chäserei-Anke, etc.) und im Passivwortschatz no gebrüüchlich.

[ändere] Usserhalb vo Alemannie

• Wämmer no wiiter in Oschte gönd heisst dä Anke ufeimal Schmalz.
• S tüütsche Lehnwort Butter ghäisst uf latinisch butyrum. Es chunt vom griechische βούτυρον, boútyron. Das ghäisst öppe Rinderquark oder Rinderchäs; im Neijgriächische bedittets Anke. Bούτυρον häd nüüt mit em Uusdruck Anke z tue, aber vil mee mit em zwäite hochtüütsche Wort, Butter.

[ändere] Spraachbischpil

[ändere] Usdrück^[4]

• Viereggigi Stück us em Lade hät mer früener in es Holzmodell druckt. Drum seit mer dene es Mödeli Anke.
• Sälbergmachte Anke isch ime Tuech presst worde. Das git rundi Bale: Ankebale.
• Wänn der Anke früsch isch, säit mer em Süesse Anke.
• D Ankeblueme isch gross und rund und gääl. Das erinneret an en Ankebale oder wenigstens an es Ankebäleli. Drum gheisst si eso.

[ändere] Sätz

• Ich gange goge Anke poschte.
• Ich chaufe vill Anke.
• Bass uff, di kummsch mitem Ärmel in Anke.

[ändere] Andre Bedeidunga

Em schwäbischa Sprochraum bezeichnd Anke au abfällig d'Gosch (hd. Mund), meischd em Zsammahang med am Schdreid: "I hau dr oine en'd Anke nei."

[ändere] Lueg au

[1] En churze Film wie Anke gmacht wird, 3MB, 70 Sek.

[ändere] Quelle

1. ↑ Iitrag Anke im Tüütsche Wörterbuech vom Jacob Grimm und Wilhelm Grimm. Leipzig: S. Hirzel 1854-1960.
2. ↑ Friedrich Kluge: Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache. Berlin 1975 (21. Uflag; do dr Artikel Anken)
3. ↑ Konrad Kunze in "Helge Körner (Hrsg), Der Schönberg, Lavori Verlag Freiburg, ISBN 3-935737-53-X", S. 331
4. ↑ Weber Albert, Bächtold Jacques: Zürichdeutsches Wörterbuch. Zürich: Rohr, 1983.