Strategia porównań podłużnych
Z Wikipedii
Strategia porównań podłużnych (z ang. longitudinal design) – strategia badania, w której te same osoby obserwowane są wielokrotnie, na przestrzeni wielu lat.
Badania te oparte są na kryterium czasu i służą zrozumieniu mechanizmów zmian, oraz czynników wpływających na zachowanie. Jednostki żyją w tym samym okresie społeczno-ekonomicznym, zmiany związane z wiekiem stwierdzone w tych badaniach, są na tyle dobrze udokumentowane, że istnieje małe prawdopodobieństwo mylnej interpretacji.
Wady strategii porównań podłużnych:
- wyniki badań mogą być uogólniane tylko na grupę urodzoną w tym samym okresie co okres zbierania danych
- taki rodzaj badań jest bardzo kosztowny
- do trudności należy też utrzymanie kontaktu ze wszystkimi badanymi osobami
- możliwość utraty danych, gdyż do wyników nie zalicza się osób, które nie ukończyły badania
Jednymi z najambitniejszych badań podłużnych były studia nad geniuszami, rozpoczęte przez Lewisa Termana, zaraz po I wojnie światowej, a kontynuowane 60 lat później przez psychologów z Uniwersytetu Stanforda.
Wybrano ponad 1500 chłopców i dziewcząt urodzonych około 1910 roku, uczęszczających do klas od trzeciej do ósmej. Za kryterium wyboru przyjęto wyniki w testach inteligencji na poziomie bardzo wysokim. Od tamtej pory byli regularnie testowani w odstępach czasu. Najpierw po to, by sprawdzić, jak grupa badanych wypada w porównaniu z młodzieżą w ogóle, a potem by odkryć warunki i doświadczenia, które miały wpływ na satysfakcję z życia i style radzenia sobie z problemami.
Wyniki badania, jak do tej pory, okazały się być zaskakujące, geniusze radzą sobie bardzo dobrze zarówno z rozwiązywaniem problemów życiowych jak i stereotyp o aspołecznych, chorowitych ludziach został obalony.
Jeszcze do niedawna prawie 75% wciąż żyjących badanych odsyłało wypełnione kwestionariusze rozsyłane co 10 lat.
Zobacz też: strategia porównań poprzecznych
