Starożytna Syria
Z Wikipedii
Starożytna Syria zajmowała obszar między Morzem Śródziemnym, a rzeką Eufrat oraz między Azją Mniejszą (konkretnie górami Taurus) i Palestyną. Takie ramy terytorialnie przyjmuje się najczęściej w literaturze, z punktu widzenia geograficznego dla tego regionu. Nie są one tożsame z obecnymi granicami państwa syryjskiego.
[edytuj] Granice starożytnej Syrii
Granica zachodnia starożytnej Syrii nie podlega dyskusji, gdyż tworzy ją naturalna bariera Morza Śródziemnego. Jeśli chodzi o wschodnią granicę, to Eufrat wydaje się w pełni uzasadniony, gdyż tereny na wschód od tej rzeki zaliczane są w historiografii do Mezopotamii.
Z kolei od północnej strony góry Taurus oddzielają od Syrii Azję Mniejszą, w której rozwijały się odrębne kultury i państwa, często bardzo zróżnicowane.
Najbardziej płynną granicą starożytnej Syrii była południowa jej część sięgająca poza pasma Libanu i Antylibanu. Na południe od nich żyły plemiona nomadów oraz półnomadów i zaczynały się terytoria zaliczane do Palestyny.
Oczywiście podział powyższy jest tylko umowny, gdyż dzieje ościennych terenów ściśle zazębiały się z historią starożytnej Syrii, często tworząc wspólną historię zjednoczonych obszarów (np. w czasach panowania perskiej dynastii Achemenidów). I na odwrót - niektóre obszary w toku dziejów wyodrębniały się jako oddzielne organizmy polityczne, co wynikało niekiedy z uwarunkowań geograficznych (np. część wybrzeża w I w. p.n.e. wyodrębniła się jako Fenicja).
