Rydwany ognia

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

''Rydwany ognia''
Oryginalny tytuł	Chariots of Fire
Gatunek filmu	dramat
Kraj	Wielka Brytania
Data premiery	20 maja 1981 (świat)
Czas trwania	123 min.
Reżyseria	Hugh Hudson
Scenariusz	Colin Welland
Główne role	Nicholas Farrell Nigel Havers Ian Charleson
Muzyka	Vangelis
Zdjęcia	David Watkin
Kostiumy	Milena Canonero
Język	angielski
Od lat	15
Strona IMDb

Rydwany ognia (ang. Chariots of Fire) - angielski film z 1980 roku, wyreżyserowany przez Hugh Hudsona. Film został oparty na prawdziwej historii dwóch brytyjskich biegaczy przygotowujących się do letnich igrzysk olimpijskich 1924 roku. Jego tytuł zaczerpnięto z wiersza Williama Blake'a, Jeruzalem:


Bring me my bow of burning gold!	Mój łuk złocisty niech przyniosą:
Bring me my arrows of desire!	I moje strzały pożądania:
Bring me my spear! O clouds, unfold!	I moją włócznię: O niebiosa!
Bring me my chariot of fire!	Mój rydwan ognia niech tu stanie.
	(tłum. Maciej Froński)

[edytuj] Obsada

Ben Cross jako Harold Abrahams
Ian Charleson jako Eric Liddell
Ian Holm jako Sam Mussabini (trener Abrahamsa)
Alice Krige jako Sybil Gordon (żona Abrahamsa)
Dennis Christopher jako Charlie Paddock
Cheryl Campbell jako Jennie Liddell
John Gielgud

[edytuj] Fabuła

Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Bohaterami filmu są dwaj brytyscy biegacze z lat 20. XX wieku, złoci medaliści olimpijscy z Paryża: Eric Liddell i Harold Abrahams, pochodzący z różnych warstw społecznych Zjednoczonego Królestwa. Różnią się nie tylko pochodzeniem, ale i motywacją ciężkich treningów. Abrahams, angielski Żyd, sukcesami sportowymi chce zyskać akceptację w ówczesnym hierarchicznym społeczeństwie, a Liddel, wywodzący sią z rodziny szkockich misjonarzy, jest rozdarty między posługą Bogu a zbytkownym sportem.

Rydwany ognia to fascynująca opowieść o sportowej rywalizacji, o jej blaskach i cieniach. To także hołd złożony czasom niewinności w sporcie, nawet jeśli ukazuje hipokryzję ówczesnych zasad olimpijskich - zawodnik ma obowiązek startować i wygrywać dla swego kraju, nie może jednak zatrudnić trenera.