Polarografia
Z Wikipedii
Polarografia - część woltamperometrii, elektrochemiczna metoda analityczna polegająca na przyłożeniu liniowo wzrastającego potencjału elektrycznego do kroplowej elektrody rtęciowej będacej elektrodą pracującą z cyklicznie zmieniającą się w trakcie pomiaru powierzchnią i rejestracji natężenia prądu płynącego przez nią. Wartość natężenia prądu jest proporcjonalna do stężenia obecnej w roztworze substancji ulegającej utlenieniu lub redukcji. Krzywa zależności natężenia prądu od liniowo rosnącego potencjału, rejestrowana za pomocą aparatu zwanego polarografem, w postaci tzw. krzywej polarograficznej pozwala zidentyfikować substancję badaną i określić jej stężenie.
Stosowanie w tej metodzie tylko jednego z używanych w woltamperometrii rodzaju elektrody pracującej uzasadnia uznanie jej zgodnie z zaleceniami IUPAC za część woltamperometrii. Sama polarografia jest jednak starsza niż woltamperometria, gdyż praktycznie była zastosowana już na początku XX wieku przez Jaroslava Heyrovskiogo[1], noblisty z roku 1959.
[edytuj] Przypisy
- ↑ J. Heyrovsky, Electrolysis with a Dropping Mercury Cathode, Philosophical Magazine, 45 (1923), str. 303-314
[edytuj] Materiały źródłowe
- Władysław W. Kubiak, R. Piech, Wstęp do polarografii i woltamperometrii, AGH, online, dostęp 2006-10-31, dostępne w Internecie: [1]
- Encyklopedia techniki. Chemia., WNT, W-wa 1972
- The Chemistry Hypermedia Project, 2003, online, dostęp: 2006-10-31, dostępny w Internecie: [2]
