Pawana na śmierć Infantki
Z Wikipedii
Pawana na śmierć Infantki (Pavane pour une Infante défunte), znana też pod tytułem Pawana dla zmarłej infantki to tytuł utworu fortepianowego Maurycego Ravela napisanego w 1899 roku, bardziej popularnego w wersji orkiestrowej z 1912 roku.
Pawana jest jednym z dzieł Ravela opartym na stylizacji dawnych form muzycznych. Była pierwszym bardziej znanym utworem kompozytora.
Tytuł utworu budził zainteresowanie zarówno publiczności jak i krytyki. Upatrywano jego genezy w opowieściach matki Ravela ożywiających niejednokrotnie wyobraźnię twórczą kompozytora, wśród których mogła znaleźć się i ta o dawnym obyczaju, rytualnych tańcach w katedrze w Sewilli wokół zmarłej księżniczki. Niektórzy zaś przypuszczali, że nawiązuje do powieści Raymonda Schwaba Infantka Porgué.
Sam Ravel nie wyjaśniał znaczenia tytułu, nie przywiązywał też do niego większej wagi. Charakter utworu przyrównywał do tańca małej księżniczki hiszpańskiej z obrazu Diego Velazqueza, a nie żałobnego lamentu. Bardzo zwracał uwagę na interpretację dzieła, utrzymanie go w równym rytmie i pozbawienie sentymentalizmu czy afektacji.
Pawana nie jest uważana za dzieło wybitne w twórczości Ravela, on sam traktował ją lekceważąco, ale od prapremiery nieustannie cieszy się wielkim powodzeniem.
Wersja orkiestrowa jest typowym przykładem mistrzostwa Ravela w posługiwaniu się kolorystyką jako środkiem budowania nastroju.
Zobacz też: Bolero, Dafnis i Chloe, Rapsodia hiszpańska, Szeherezada
