Pas radiacyjny
Z Wikipedii
Pasy Van Allena (pasy radiacyjne) – obszary intensywnego promieniowania korpuskularnego, otaczające Ziemię. Składają się z naładowanych cząstek o wielkiej energii – głównie elektronów i protonów – schwytanych w pułapkę przez ziemskie pole magnetyczne, w którym poruszają się one po trajektoriach zbliżonych do spiralnych. Cząstki te mogą wpływać na uszkodzenie elektronicznych komponentów satelity przebywającego przez dłuższy czas w strefie oddziaływania Pasów Van Allena.
Wokół Ziemi istnieją dwa pasy radiacyjne: wewnętrzny, który rozciąga się na odległościach od 0.1 do 1.5 promienia Ziemi od powierzchni, oraz zewnętrzny, na odległościach od 2 do 10 promieni ziemskich.
Pasy odkrył w 1958 r. amerykański astronom i badacz przestrzeni kosmicznej James Alfred Van Allen (ur. 1914 r.), za pomocą detektora promieniowania (licznika Geigera-Müllera) umieszczonego na pokładzie sztucznego satelity Ziemi o nazwie Explorer 1. Wewnętrzny pas Van Allena rozciąga się od wysokości 1 000 do 5 000 km nad równikiem ziemskim, natomiast pas zewnętrzny: 15 000-25 000 km nad równikiem.
Zobacz też:
