Omeyocan
Z Wikipedii
Omeyocan - („Miejsce Dwoistości”) w mitologii Azteckiej najwyższe niebo (trzynaste lub dziewiąte).
Omeyocan było siedzibą wielkiej pary bóstw stwórczych Ometecuhtliego i Omecihuatl niekiedy uważani za hipostazy Ometeotla. Sahagun w swoich opisach obrzędów narodzin dziecka tę część nieba nazywa „Miejsce Bardzo Wysokie”. Znane jest też określenie „Dom z Piór Ptaka Quetzal”. Różne wersje na temat podziału nieba mówią o różnej ilości poziomów, ale zawsze na samej górze znajduje się Omeyocan Niezależnie od ilości poziomów, to w Omeyocan tworzeni byli bogowie i dusze ludzkie, które tam z powrotem wracały, po całkowitym oczyszczeniu się z ziemskości, czyli jako „ Bezcieleśni”. Z tego nieba wyruszały w swoją daleka podróż dusze do noworodków. Ich daleka droga pozwalała na ucieleśnienie się w łonie matki. W Omeyocan wyznaczały się losy ludzi i wszystkich rzeczy. Niektóre źródła podają, iż w Omeyocan mieszkał bóg Ometeotla przez jego podwójną naturę najwyższe niebo nazywane było „miejscem gdzie przebywa Wielki Bóg i Wielka Bogini, Niebiański Mężczyzna i Niebiańska Kobieta”.
O najwyższym niebie i o wędrówce zmarłych do Ometeotla napisano bardzo wiele poematów i pieśni. Jedna z nich pochodzi z Chalko:
"Dokąd przyjdzie nam iść? Jest urwista droga, stroma droga Ometeotla. Czyż przypatkiem my wszyscy Nie zostaniemy pozbawieni ciała we wnętrzu nieba, Gdzie znajduje się Kraina Bezcielesnych? Tam wszyscy pójdziemy, pójdziemy tam razem. Tam, do Jego Domu"
(wg A.M.Girigay,1963-4)
