Muhammad Ibn Battuta
Z Wikipedii
Abu Abdallah Muhammad Ibn Battuta (zwany również Ibn Battuta, Ibin Batuta, arab.: أبو عبد الله محمد ابن بطوطة) - pochodzący z Tangeru, żyjący w latach 1304-1377 podróżnik, uważany za ostatniego z wybitniejszych geografów arabskich późnego średniowiecza.
W Tangerze odebrał wykształcenie z dziedziny prawa muzułmańskiego. Następnie odbył liczne podróże, którymi zyskał sobie przydomek Rahhalat al-asr (Podróżnik epoki).
W 1325 rozpoczął pielgrzymkę do Mekki, w czasie której zwiedził Egipt, Syrię i Arabię. Po odwiedzeniu Mekki udał się do Zanzibaru i innych miejsc we wschodniej Afryce. Następnie drogą morską dotarł do Persji, a stąd przez Arabię, Syrię i Azję Mniejszą dotarł nad Morze Czarne. Stąd udał się przez stepy południowej Rosji do doliny Wołgi i dotarł do Bułgaru. Dalsze trasa jego podróży wiodła przez Bucharę, Samarkandę, Kabul, do Delhi, gdzie przez pewien czas był sędzią (kadim). Następnie rok przebywał na Malediwach (gdzie bez powodzenia usiłował zostać sułtanem), skąd udał się przez Sumatrę, Wietnam do Chin (dotarł do Jencing - dziesiejszy Pekin). Jego droga powrotna widła przez Cejlon, Persję, Egipt. Podróż zakończył w 1349 roku.
Kolejny etap podróży I.B prowadził do arab. Hiszpanii, na Sardynię i poprzez Saharę w głąb Afryki, aż do Timbuktu skąd powrócił do Fezu.
Wędrówki I.B trwały ponad ćwierć wieku (1325 - 1353 - według współczesnych obliczeń przemierzył blisko 120 tysięcy kilometrów jadąc i idąc). Ich owocem była obszerna praca pt.Tufat an-nuzzar fi gharaib al-amsar wa'adżaib al asfar (Podarunek dla patrzących na osobliwości miast i dziwy podróży), zredagowana pod nadzorem I.B przez jego sekretarza Ibn Dżuzaja w końcu 1355. Najbardziej znamienną cechą tej relacji jest przewaga opisów stosunków społecznych nad opisami krajów. Dzieło I.B. daje pełny obraz społeczności muzułmańskiej XIV wieku widziany oczami przeciętnego przedstawiciela kultury arabskiej tego czasu. Niektóre partie pracy są uzupełnieniem wiadomości o Azji zawartym w Opisaniu świata Marca Polo. Dzieło I.B. było niejednokrotnie wydane i tłumaczone w Europie, m.in. w 1962 zostało przełożone na język polski pt. Osobliwości miast i dziwy podróży 1325-1354 (wyd. Ossolineum).
Jego imieniem nazwano krater na Księżycu.
