Marcel Łoziński

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Marcel Łoziński (urodzony 17 maja 1940 w Paryżu) - jeden z najbardziej znanych i cenionych dokumentalistów polskich, w 1994 r. nominowany do Oscara za film "89 mm do Europy", a od 1995 członek Amerykańskiej Akademii Filmowej.

Marcel Łoziński ukończył Politechnikę Warszawską (Wydział Łączności, 1965) i reżyserię w Łódzkiej Szkole Filmowej (1971, dyplom 1976). W latach 70. i 80. był związany z Telewizją Polską, potem z Zespołem X Andrzeja Wajdy i warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych (jako inżynier dźwięku pracował w niej jeszcze przed studiami reżyserskimi w Łodzi). Był jednym z przedstawicieli nurtu określanego jako "kino moralnego niepokoju" - tematem jego filmów były przede wszystkim ważne problemy społeczne i polityczne. W latach 80. we współpracy z francuską telewizją nakręcił serial dokumentalny "1945-1989" - szkic historii PRL.

Światową sławę zdobyły jego dokumenty z lat 90.: "Las katyński" (1990 r., Złote Grono na LLF), "89 mm od Europy" (Grand Prix w Oberhausen, nominacja do Oscara), "Wszystko może się przytrafić" (1995 r., Grand Prix w Krakowie), "Żeby nie bolało" (1998 r., Grand Prix w Lipsku).

W roku 1996 otrzymał Nagrodę "Paszport Polityki" w kategorii: film (za rok 1995). Natomiast w roku 2000 Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Reżyserem filmowym i dokumentalistą jest również syn Marcela Łozińskiego, ur. w 1965 r. Paweł Łoziński.