Kultura Halaf
Z Wikipedii
Kultura Halaf kultura neolityczna znana z wykopalisk na terenach Mezopotamii. Istniała od połowy VI tysiąclecia p.n.e. do V tysiąclecia p.n.e. Nazwa jej pochodzi od stanowiska archeologicznego Tell Halaf w Syrii. Kultura Halaf zastąpiła rozwijającą się wcześniej kulturę Hassuna. Ludność halafska mieszkała w lepiankach założonych na planie okręgu (tolos), do których prowadził, niekiedy 20 metrowy, korytarz. Zmarłych (czasami stosowano kremację ciał), chowano w pobliżu domostwa. Uprawiano pszenicę, jęczmień, groch, len, wykę i soczewicę. Hodowano: owce, kozy, bydło, świnie i psy.
Ceramika tego okresu, uchodząca za najpiękniejszą w prehistorii Mezopotamii, była wykonywana ręcznie (koło garncarskie) i charakteryzuje się kolorową polichromią: czerwoną, czarną i białą. Naczynia, o bardzo cienkich ściankach, wypalano w dwukomorowych piecach garncarskich. Pojawiły się także wówczas pierwsze pieczęcie, jako znaki własnościowe.
Kultura halafska była napływowa, nie mająca korzeni wśród miejscowych kultur - można jedynie stwierdzić pewne powiązania z Anatolią.
Najważniejsze stanowiska: Tell Halaf, Arpaczija, Jarim Tepe.
Zobacz też: prehistoria
