Krytyka Kościoła katolickiego

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Artykuł ten nie jest zgodny z zasadami neutralności przyjętymi w Wikipedii.
Zajrzyj na stronę dyskusji i pomóż go poprawić.

Ten artykuł wymaga dopracowania.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.

Krytyka Kościoła katolickiego sumuje liczne zarzuty wysuwane pod adresem tej instytucji o blisko dwutysiącletniej historii.

Argumenty krytyczne wysuwane wobec Kościoła katolickiego przez jego przeciwników dotyczą przede wszystkim:

działalności w wiekach średnich (w wyniku, których niektórzy ludzie tracili swe majątki, zdrowie a często także życie) i związanych z nią instytucji i wydarzeń (zobacz: krucjata, katarzy, inkwizycja).^[1]
biernej postawy wobec Holokaustu w czasie II wojny światowej, papieża Piusa XII. ^[2].

Niektórzy przedstawiciele hierarchii kościelnej krytykują postawę tych swoich poprzedników, którzy w swoim działaniu i mówieniu rzekomo odrzucili biblijny nakaz miłości do człowieka. Papież Jan Paweł II 12 marca 2000 oficjalnie przeprosił za grzechy popełnione przez ludzi Kościoła. Jednakże krytycy zwracają uwagę na fakt, iż przeprosił on Boga, natomiast ani ofiary, ani ich potomkowie czy współwyznawcy nie doczekali się przeprosin^[3].

Kościołowi rzymskokatolickiemu zarzuca się powiązanie z niektórymi systemami autorytarnymi np. Ustasze w Chorwacji, ks. Józef Tiso na Słowacji, gen. Pinochet w Chile gen. Franco w Hiszpanii , gen. Jorge Rafael Videla w Aegentynie , którego oficjalną doktryną był narodowy katolicyzm. Inni dyktatorzy wymieniani w związku z zarzucanymi powiązaniami politycznymi z Kościołem rzymskokatolickim to: Antonio Salazar (Portugalia), Engelbert Dollfuss (Austria), Ante Pavelić (Chorwacja)^[4], Miklos Horthy (Węgry), oraz rząd Vichy we Francji^[5].

Argumenty krytyczne podnoszone przez pewne grupy dotyczą także wielu współczesnych kwestii społecznych:

pozycji kobiet wg Kościoła^[6] (szczególnie ich kapłaństwa ^[7]);
opozycji Kościoła wobec środków antykoncepcyjnych (takich jak np. prezerwatywa)^[8];
sprzeciw Kościoła wobec zapłodnieniom In vitro^[9];
zdecydowany sprzeciw wobec legalizacji partnerskich związków homoseksualnych oraz promowania homoseksualnego stylu życia.

Według środowisk lewicowych oraz LGBT - krytycznych Kościołowi ^{[dodaj źródło]} działania te określane są mianem tzw. "katofaszyzmu" - "katolickiego faszyzmu".

[edytuj] Polska

W Polsce duże kontrowersje wywołuje katolickie Radio Maryja z siedzibą w Toruniu, działające pod kierownictwem Tadeusza Rydzyka. Stacji radiowej zarzuca się zbytnią ingerencję w świat polityki, popieranie partii prawicowo-katolickich, takich jak Liga Polskich Rodzin czy Prawo i Sprawiedliwość oraz nieustanne ataki na Żydów, masonów, środowiska lewicowe, głoszenie tzw. homofobii i antysemityzmu i nieprzestrzeganie zasad etyki dziennikarskiej^[10]. Mimo, że Episkopat Polski wielokrotnie dystansował się od poglądów politycznych prezentowanych przez Radio Maryja, to część biskupów publicznie wspiera działalność tej kontrowersyjnej rozgłośni, zwłaszcza podczas zjazdów słuchaczy tego radia na Jasnej Górze.^[11] Do społeczeństwa polskiego trafiają w związku z tym sprzeczne sygnały od hierarchii kościelnej.

W 2006 r. Instytut Pamięci Narodowej ujawnił statystyki mówiące o tym, że w latach 1945-1989 z komunistyczną Służbą Bezpieczeństwa mogło współpracować w charakterze donosicieli nawet do 10% polskich księży. Wśród osób posądzanych o współpracę znajdują się osoby takie jak m.in. ks. Michał Czajkowski związany ze środowiskiem Tygodnika Powszechnego.

Niektórzy podnoszą również kwestię finansowania działalności Kościoła katolickiego z publicznych pieniędzy. Więcej w artykule Dotacje państwa dla Kościołów w Polsce.

Odrębną część krytyki stanowią zagadnienie współpracy części polskich księży z SB.

[edytuj] Afryka

Ostrą krytyke Kościoła katolickiego wzbudziły również wydarzenia z 1994 r. w Rwandzie^[12]. W 2001 roku sąd w Brukseli skazał dwie belgijskie zakonnice na 15 i 12 lat więzienia, kiedy to uznano je winnymi pomocy w masakrze 5 tysięcy Tutsi w pobliżu klasztoru Suvo^[13]. Zakonnice dostarczyły ekstremistom Hutu kanistry z benzyną w celu spalenia garażu, w którym ukryli się Tutsi. Jedna z nich wydała też licznych uciekinierów na pewną zgubę. Około 20 katolickich duchownych nadal oczekuje na proces pod zarzutem udziału w podobnych masakrach, a przeciwko innym toczy się dochodzenie. W Rwandzie, w walkach plemion Hutu i Tutsi wymordowanych zostało oficjalnie 800 tysięcy ludzi, czemu biernie przyglądali się tamtejsi przedstawiciele Koscioła Katolickiego, a w świecie polityki na całą sprawe spuszczono zasłonę milczenia.

[edytuj] Bibliografia

Kryminalna historia chrześcijaństwa, Karlheinz Deschner ISBN 83-85732-42-X
I znowu zapiał kur. Krytyczna historia Kościoła, Karlheinz Deschner ISBN 838573381
Eunuchy do raju, Uta Ranke-Heinemann, Uraeus, ISBN 83-85732-17-9