Konserwatywna Partia Quebecu

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Konserwatywna Partia Quebecu, Parti conservateur du Québec – partia polityczna działająca w przeszłości w kanadyjskiej prowincji Quebec. Partia reprezentowała konserwatywną ideologię, federacyjne nastawienie oraz posiadała silne związki z Kościołem katolickim.

[edytuj] Historia

Partia konserwatywna wywodziła się z partii blue uformowanej około 1850 r. przez zwolenników Louisa-Hippolyte Lafontaine i stojąca w opozycji do tworzącej się Liberalnej Parti Quebecu. W przeciwieństwie do antyklerykalnej partii liberalnej, konserwatyści dążyli do zachowania silnych wpływów Kościoła katolickiego w życiu społecznym prowincji, a w szczególności w szkolnictwie.

Najwybitniejszym politykiem konserwatywnym z Quebecu w dobie konfederacji był George-Étienne Cartier, który był współarchitektem Konfederacji Kanady, a wcześniej wraz z swym partnerem z Kanady Zachodniej Johnen Macdonald ko-premierem Prowincji Kanady.

Po powstaniu współczesnej Kanady w wyniku konfederacji czterech brytyjskich dominiów północnoamerykańskich Konserwatywna Partia Quebecu, stała się siłą rządzącą prowincją niemal nieprzerwanie przez następne trzydzieści lat. Do najbardziej znaczących polityków konserwatywnych w Quebecu należeli Pierre-Joseph-Olivier Chauveau, Gédéon Ouimet i Charles-Eugène Boucher de Boucherville. Choć posiadali oni bardzo wyraźne osobowości polityczne, często byli postrzegani jako lokalni namiestnicy federalni.

Spadek popularności partii na przełomie wieków, i pogłębienie tego procesu w okresie I wojny światowej wiązał się z szeregiem wydarzeń następujących w Quebecu jak i poza nim. Pierwszym z nich była egzekucja metyskiego przywódcy Louisa Riela w Manitobie. Choć jego sprawa nie miała wiele wspólnego z Quebekiem, została skutecznie wykorzystana przez liberałów do rozbudzenia nacjonalizmu frankofońskiego oraz poczucia krzywdy zadanego frankofonom przez anglosaską część Kanady. Także kryzys szkolny w Manitobie podkopał początkowo wysoką popularność konserwatystów.

Dodatkowym czynnikiem prowadzącym do dezintegracji partii były podziały wewnętrzne. Z czasem w jej łonie wykształciły się dwie zwalczające się frakcje. Jedna z nich ultra-katolicka Ultramontane trzymała się skrajnie konserwatywnego programu, podczas gdy reformatorzy dążyli do bardziej nowoczesnego programu, adoptującego bardziej laickie treści.

Ostatecznie czynnikiem prowadzącym do erozji popularności partii było poparcie jej dla mobilizacji (zobacz kryzys mobilizacyjny w Kanadzie) w czasie wojny światowej.

W 1933 ówczesny lider partii konserwatywnej Maurice Duplessis wykorzystał secesję części posłów liberalnych, by wraz z nimi na bazie swej partii utworzyć nowe ugrupowanie zwane Akcją Liberalno-Narodową, które wkrótce zmieniło nazwę na Unię Narodową. Zakończyło to historię partii konserwatywnej w Quebecu, która już nigdy się nie odrodziła.