Język pahlawi
Z Wikipedii
Język pahlawi (język średnioperski) - język z podrodziny irańskiej języków indoeuropejskich, używany w okresie dynastii sasanidzkiej. Następca języka staroperskiego.
Nazwa wywodzi się od słowa "Pahlav", które oznacza Partię i pierwotnie oznaczała jeden z alfabetów, używanych na terenie Persji. Język ten był używany od III w. p.n.e. do IX w. n.e. Ogólnie przyjmuje się, że w jego historii można wyróżnić dwa okresy: arsacydzki i sasanidzki. Do zapisu wykorzystywano alfabet aramejski. Trzon przetrwałych zabytków tego języka stanowią sasanidzkie traktaty religijne, a także napisy naskalne (np. arcykapłana Kardera, licznych królów), napisy na monetach, nieliczne przetrwałe fragmenty literatury pięknej, a nawet słowniki. Wiele z tych dzieł nosi charakter kompilacyjny, napisane zostały przez przetrwałych zaratusztran po podboju arabskim, choć znane sa psałterze chrześcijańskie i pisma manichejskie.
