Henoteizm
Z Wikipedii
Henoteizm (z gr. εἷς heis, dopełniacz ἑνός henos - "jeden" + θεός theos - "bóg") – stan pośredni między politeizmem a monoteizmem, kult wielu istot boskich, z których jedna jest najwyższym bogiem, pozostałe zaś podporządkowanymi mu pomniejszymi istotami nadprzyrodzonymi. Również - uznanie poszczególnych bóstw za wcielenia jednej istoty najwyższej.
Termin ten został wprowadzony w 1860 roku przez F.M. Müllera w związku z badaniami nad religią Wed. Jest to typ wierzeń charakterystyczny m.in. dla plemion aramejskich i wczesnego hinduizmu, swoista odmiana henoteizmu występowała w wedyzmie, gdzie każde z bóstw w momencie adoracji otrzymywało pozycję pierwszoplanową. W ograniczonym zakresie wierzenia typu henoteistycznego występowały na starożytnym Bliskim Wschodzie, m.in. w Mezopotamii, Egipcie i wśród plemion żydowskich, u których czysty monoteizm uformował się ostatecznie dopiero w okresie Izajasza w VI wieku p.n.e.. Pewne elementy henoteizmu występowały także między innymi w mitologii greckiej oraz w wierzeniach Słowian i Germanów, a także, niezależnie, w prekolumbijskim Meksyku (Netzahuatlcoyotl)
[edytuj] Zobacz też
Akosmizm • Agnostycyzm • Animizm • Antyteizm • Ateizm • Binitarianizm • Deizm • Determinizm • Duoteizm • Ezoteryka • Euteizm i dysteizm • Gnostycyzm • Henoteizm • Ignostycyzm • Katenoteizm • Monizm • Monoteizm • Monolatria • Mistycyzm • New Age • Nondualizm • Nonteizm • Omniteizm • Pandeizm • Panendeizm • Panenteizm • Panteizm • Polideizm • Politeizm • Spirytualizm • Teizm • Thelema • Teopanizm • Teozofia • Transcendentalizm • Transteizm • Trynitarianizm • Unitarianizm
