Fred Stolle
Z Wikipedii
Frederick Sydney Stolle (ur. 8 października 1938 w Hornsby, Nowa Południowa Walia), tenisista australijski, zwycięzca 18 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej, zdobywca Pucharu Davisa.
Przez pewien czas pracujący jako urzędnik bankowy, Stolle znany był na korcie z waleczności i temperamentu, który przyniósł mu przydomek "ognistego Freda" (ang. Fiery Fred). Praworęczny, dysponował skutecznym serwisem i preferował styl "serwis-wolej" na trawie, ale radził sobie także na nawierzchni ziemnej. Duże znaczenie dla sukcesów Australijczyka na obu tych nawierzchniach miały jego umiejętności returnu.
Przede wszystkim Stolle był skutecznym deblistą, ale miał na koncie również dwa wielkoszlemowe zwycięstwa w grze pojedynczej. W 1965 triumfował w mistrzostwach Francji, pokonując w półfinale Cliffa Drysdale'a, a w finale Tony'ego Roche. Rok później, nierozstawiony, okazał się najlepszy w mistrzostwach USA, po finałowym zwycięstwie nad Johnem Newcombe. W pozostałych imprezach zaliczanych do Wielkiego Szlema Stolle nie zdołał triumfować w grze pojedynczej, ale zaliczył dwa finały mistrzostw Australii i trzy z rzędu finały Wimbledonu (ponadto raz przegrał finał mistrzostw USA). W 1963 w finale wimbledońskim uległ Chuckowi McKinleyowi, w pozostałych finałach przegrywał z rodakiem Royem Emersonem. Trzema przegranymi finałami Wimbledonu wyrównał przedwojenne osiągnięcie Niemca Gottfrieda von Cramma.
Łączna liczba osiemnastu wygranych turniejów wielkoszlemowych stawia go na siódmym miejscu wśród mężczyzn, wspólnie z Kenem Rosewallem i Jeanem Borotrą. Na liczbę tę złożyły się, oprócz wygranych singlowych, dwie wygrane w deblu na mistrzostwach Francji, dwie wygrane w deblu i trzy w mikście na mistrzostwach USA, trzy wygrane w deblu i jedna w mikście na mistrzostwach Australii, dwie wygrane deblowe i trzy mikstowe na Wimbledonie. Partnerowali mu m.in. Roy Emerson, Bob Hewitt, Ken Rosewall, a w grze mieszanej Lesley Turner, Ann Jones, Margaret Smith. Grę podwójną i mieszaną Stolle wygrywał również w międzynarodowych mistrzostwach Włoch (w singlu był tam w finale w 1964, przegrywając ze Szwedem Janem-Erikiem Lundqvistem), a w 1966 triumfował w grze pojedynczej w międzynarodowych mistrzostwach Niemiec. Wszystkie te rezultaty dały Australijczykowi miejsce w czołowej dziesiątce rankingu światowego w latach 1963-1966, w tym pozycję wicelidera w 1964 i 1966.
W 1967 Stolle, zwycięzca 31 turniejów amatorskich, przeszedł do grona tenisistów zawodowych, co wykluczyło go z rywalizacji wielkoszlemowej i daviscupowej. Wkrótce jednak okres podziału tenisa na zawodowy i amatorski zakończył się i Stolle zdobywał kolejne tytuły. Jako zawodowowiec wygrał łącznie dwie imprezy w singlu i trzynaście w deblu. Po raz ostatni wystąpił w grze pojedynczej w mistrzostwach USA - wówczas już US Open - w 1972, dochodząc do ćwierćfinału po wyeliminowaniu rozstawionych Newcombe (nr 5) i Drysdale (nr 11) i przegrywając z Rumunem Ilie Nastase 4:6, 6:3, 3:6, 2:6. W latach 70. Stolle był zawodowym trenerem tenisa, m.in. w rozgrywkach drużynowych World Team Tennis poprowadził do zwycięstwa ekipę New York Apples (1976 i 1977).
Fred Stolle występował w reprezentacji Australii w Pucharze Davisa w latach 1964-1966. W zespole prowadzonym przez legendarnego Harry Hopmana był przede wszystkim singlistą i w 1964 odegrał ważną rolę w odzyskaniu trofeum przez Australijczyków. W finale z USA przegrał na otwarcie z Chuckiem McKinleyem, a potem w deblu w parze z Royem Emersonem. Do pojedynku z Dennisem Ralstonem przystępował przy stanie 2:1 dla USA i jego porażka oznaczałaby zarazem przegraną Australii. Stolle zmobilizował się jednak i wygrał 7:5, 6:3, 3:6, 9:11, 6:4, chociaż w piątej partii Ralston, po odrobieniu dwusetowej straty, prowadził już z przewagą przełamania serwisowego. To zwycięstwo umożliwiło sukces Australii - w piątym meczu Emerson pokonał McKinleya. W 1965, przeciwko niespodziewanym finalistom Hiszpanom, Stolle zdobył dwa punkty singlowe. W pierwszym meczu finału odniósł kluczowe zwycięstwo nad pierwszą rakietą rywali Manuelem Santaną, mimo prowadzenia rywala 2:0 w setach (10:12, 3:6, 6:1, 6:4, 7:5). Również dwa punkty singlowe Stolle dołożył do zwycięstwa 4:1 nad Indiami w finale w 1966, pokonując m.in. Ramanathana Krishnana. Łącznie w ramach Pucharu Davisa wygrał 10 spotkań w singlu (przegrał 2) i 3 w deblu (1 porażka).
Po zakończeniu kariery zawodniczej oprócz pracy trenerskiej zajmował się komentowaniem tenisa w telewizji. W 1985 jego nazwisko wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame. Znanym tenisistą był również jego syn Sandon, specjalista gry podwójnej, zwycięzca US Open 1998 w parze z Cyrilem Sukiem (mający również na koncie zwycięstwo nad ówczesnym liderem rankingu światowego Austriakiem Musterem w 1996).
Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:
- mistrzostwa Australii
- gra pojedyncza - finały 1964, 1965
- gra podwójna - wygrane 1963, 1964 (obie z Bobem Hewittem), 1966 (z Royem Emersonem), finały 1965 (z Royem Emersonem), 1969 (z Kenem Rosewallem)
- gra mieszana - wygrana 1962, finał 1963 (oba z Lesley Turner)
- mistrzostwa Francji
- gra pojedyncza - wygrana 1965
- gra podwójna - wygrane 1965 (z Royem Emersonem), 1968 (z Kenem Rosewallem)
- gra mieszana - finały 1962, 1963, 1964 (wszystkie z Lesley Turner)
- Wimbledon
- gra pojedyncza - finały 1963, 1964, 1965
- gra podwójna - wygrane 1962, 1964 (obie z Bobem Hewittem), finały 1961 (z Bobem Hewittem), 1968, 1970 (oba z Kenem Rosewallem)
- gra mieszana - wygrane 1961, 1964 (obie z Lesley Turner), 1969 (z Ann Jones)
- mistrzostwa USA
- gra pojedyncza - wygrana 1966, finał 1964
- gra podwójna - wygrane 1965, 1966 (obie z Royem Emersonem), 1969 (z Kenem Rosewallem)
- gra mieszana - wygrane 1962, 1965 (obie z Margaret Smith)
Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych:
- Wimbledon 1963 - 7:9, 1:6, 4:6 z Chuckiem McKinleyem
- mistrzostwa Australii 1964 - 3:6, 4:6, 2:6 z Royem Emersonem
- Wimbledon 1964 - 4:6, 10:12, 6:4, 3:6 z Royem Emersonem
- mistrzostwa USA 1964 - 4:6, 1:6, 4:6 z Royem Emersonem
- mistrzostwa Australii 1965 - 9:7, 6:2, 4:6, 5:7, 1:6 z Royem Emersonem
- mistrzostwa Francji 1965 - 3:6, 6:0, 6:2, 6:3 z Tony Roche
- Wimbledon 1965 - 2:6, 4:6, 4:6 z Royem Emersonem
- mistrzostwa USA 1966 - 4:6, 12:10, 6:3, 6:4 z Johnem Newcombe
Źródła:
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
