Bolesław Twardowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Bolesław Twardowski (ur. 18 lutego 1864 we Lwowie, zm. 22 listopada 1944 we Lwowie) – arcybiskup lwowski, metropolita katolicki obrządku łacińskiego w okresie: 3 sierpnia 1923 – 22 listopada 1944.

We Lwowie uczęszczał do szkoły podstawowej i średniej. W 1882 zdał maturę i wstąpił do lwowskiego seminarium duchownego, a jednocześnie rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie Lwowskim.

[edytuj] Kariera duchowna

1886 – 25 lipca wyświęcony na księdza przez metropolitę Lwowa, ks. abp. Seweryna Morawskiego
dwuletnie studia (prawo kanoniczne) na papieskim uniwersytecie Gregorianum w Rzymie
1888 – doktorat z prawa kanonicznego. Podczas studiów w Rzymie zaprzyjaźnił się z ks. Józefem Bilczewskim, który studiował wówczas w Rzymie archeologię chrześcijańską.
po powrocie z zagranicy został powołany na prefekta lwowskiego seminarium duchownego, a po kilku następnych latach na kanclerza lwowskiej kurii metropolitalnej
po siedmiu latach posługi kanclerskiej mianowany proboszczem w Tarnopolu
1918 – 14 września nominacja na biskupa sufragana lwowskiego
1919 – 12 stycznia konsekracja na biskupa w katedrze lwowskiej (tak późna ze względu na oblężenie Lwowa przez Ukraińców), przyjęcie obowiązków wikariusza generalnego, wiceprezesa Wydziału Centralnego Instytutu Ubogich we Lwowie, oraz rektora seminarium duchownego we Lwowie.
22 marca 1923, dwa dni po śmierci arcybiskupa Józefa Bilczewskiego Kapituła Metropolitalna wybrała bp. Twardowskiego wikariuszem kapitulnym
1923 – 3 sierpnia otrzymał ze Stolicy Apostolskiej bullę nominacyjną, powołującą go na arcybiskupstwo lwowskie obrządku łacińskiego.
1923 – 11 listopada uroczysty ingres do bazyliki metropolitalnej w asyście arcybiskupa lwowskiego ormiańskokatolickiego Józefa Teodorowicza, księcia biskupa krakowskiego Adama Stefana Sapiehy, biskupa przemyskiego Józefa Sebastiana Pelczara, biskupa kamienieckiego Piotra Mańkowskiego, biskupa tarnowskiego Leona Walęgi oraz biskupów pomocniczych: krakowskiego – Anatola Nowaka, przemyskiego – Karola Józefa Fischera i tarnowskiego – Edwarda Komara.
za rządów arcybiskupa Twardowskiego w archidiecezji lwowskiej do 1935 zbudowano 27 kościołów parafialnych, rozpoczęto budowę czterech, 19 poddano renowacji. Największym osiągnięciem na polu budownictwa sakralnego jego pontyfikatu był kościół pw. Matki Bożej Ostrobramskiej wzniesiony w latach 1931-1934 jako wotum za utrzymanie Kresów Wschodnich przy Macierzy. Metropolita był nie tylko inicjatorem, ale też fundatorem całego przedsięwzięcia.
był zwolennikiem i propagatorem idei Akcji Katolickiej, przywiązywał dużą wagę do akcji charytatywnej Kościoła, w czasie kryzysu ekonomicznego aktywnie angażował się na rzecz zwalczania bezrobocia i głodu w archidiecezji lwowskiej, był zdecydowanym przeciwnikiem czynnej akcji politycznej wśród duchowieństwa (w 1935 zabronił im kandydowania w następnych wyborach parlamentarnych)
1924 – 16 listopada Uniwersytet Jana Kazimierza nadał mu godność doktora honoris causa. Rektor Juliusz Makarewicz w laudacji podkreślił, że ten zaszczytny tytuł metropolita otrzymał w dowód uznania za utrzymanie pomnożenie polskich wartości narodowych i chrześcijańskich na kresach archidiecezji.
w czasie II wojny światowej, gdy nastąpiła eskalacja mordów popełnianych przez szowinistów ukraińskich na polskiej ludności cywilnej w Małopolsce Wschodniej, nawiązał w latach 1943-1944 na ten temat korespondencję z biskupami lwowskiej metropolii greckokatolickiej, a szczególnie z abp. Andrzejem Szeptyckim, bezskutecznie apelując o zahamowanie zbrodni, w 1944 prosił abp. Adama Stefana Sapiehę o interwencję w tej sprawie u gubernatora Hansa Franka w Krakowie, ale list krakowskiego metropolity pozostał bez odpowiedzi
w II poł. grudnia 1939 został wyrzucony przez władze sowieckie ze swej rezydencji przy ul. Czarnieckiego 32, znajdując schronienie w domu Księży Misjonarzy przy ul. Dwernickiego. Powrócił stamtąd do pałacu arcybiskupiego 16 lipca 1941 po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej. Postępująca choroba powodowała, że metropolita ciężar rządów archidiecezją złożył w dużej mierze na barki biskupa pomocniczego Eugeniusza Baziaka, który od 26 kwietnia 1944 pełnił przy nim funkcję koadiutora z prawem następstwa.
zmarł we Lwowie 22 listopada 1944 w wyniku choroby serca i zapalenia płuc wywołanego przeziębieniem podczas udziału w pogrzebie abp. Andrzeja Szeptyckiego (5 listopada 1944)
pochowano arcybiskupa zgodnie z jego życzeniem w krypcie kościoła Matki Boskiej Ostrobramskiej, natomiast serce umieszczono zgodnie z jego wolą w ścianie chóru zakonnego klasztoru Sióstr Karmelitanek we Lwowie. Po sprofanowaniu kościoła M.B. Ostrobramskiej przez władze sowieckie, zwłoki przeniesiono w okresie 1947/1948 do krypty w podziemiach bazyliki metropolitalnej we Lwowie. Podobny los spotkał serce metropolity, wywiezione wraz z transportem zakonnic w granice dzisiejszej Polski do Włocławka.