Afryka Środkowa i Południowa w I tysiącleciu
Z Wikipedii
Afryka Środkowa i Południowa w I tysiącleciu. Podczas I tysiąclecia n.e. w środkowej i południowej Afryce odbywały się znaczne przemieszczenia ludności, mieszanie się kultur i powstawanie nowych państw. Działo się to prawie bez kontaktów z krajami rejonu Morza Śródziemnego, od których środkową Afrykę odcinały rozległe pustynie Sahary. Bardziej intensywne były jedynie kontakty i wpływy arabskiego Bliskiego Wschodu, zwłaszcza w pasie wybrzeży Morza Czerwonego i Oceanu Indyjskiego.
Głównym źródłem rozwoju krajów afrykańskich był handel wymienny, obejmujący sól, kość słoniową, żelazo, miedź, złoto oraz czarnych niewolników. Najbardziej zaludnione, oprócz wybrzeży Morza Śródziemnego, były wybrzeża Morza Czerwonego i Oceanów Indyjskiego i Atlantyckiego oraz terytoria wokół jeziora Wiktorii w Środkowej Afryce. Największe i najzasobniejsze były królestwa Ghany i Aksum. Ludność zorganizowana była w strukturach rodowych i plemiennych, wyznawała różne religie animistyczne. W Etiopii od IV w. rozprzestrzeniało się chrześcijaństwo obrządku koptyjskiego, zaś od VII w. zaczął do Afryki ze Wschodu przenikać Islam, który przyjął się w Sudanie i państwach regionu saharyjskiego.
Zobacz też: Historia Afryki
