Bazel II
Bazel II is de naam van een samenwerkingsakkoord tussen banken.
In 1930 is het samenwerkingsverband 'the Bank for International Settlements' (BIS) opgericht naar aanleiding van de grote problemen die Duitsland had omtrent de hoge schulden waarin zij verkeerde. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog is BIS een overleg van nagenoeg de meeste Centrale Banken uit de westerse landen. BIS stelt zichzelf tot doel om solvabiliteitsposities van de Centrale Banken in de gaten te houden alswel regels op te stellen om de solvabiliteitsposities gezond te houden.
[bewerk] Bazelse Akkoorden
De Bazelse akkoorden zijn akkoorden tussen alle centrale banken over de garantie die een bank moet kunnen geven dat zij aan haar verplichtingen kan voldoen. Voor die garanties zijn solvabiliteitseisen opgesteld, eerst vervat in het Bazel Kapitaalakkoord uit 1988 (Bazel I). Dit eerste akkoord houdt in dat banken standaard kredietregels krijgen voorgeschreven die tot doel hebben hun solvabiliteitsposities te verbeteren. Bazel II is een akkoord dat vanaf 2007 moet gelden en dat het vervolg is van het Bazel I, een verdere verfijning van de regels en een aanpassing aan de veranderde situatie in de financiële wereld.
[bewerk] Bazel II
Binnen de Bazel II richtlijn krijgen banken de mogelijkheid om op verschillende manieren de risico's die ze lopen vast te stellen. Risico's moeten vastgesteld worden om op grond daarvan te kunnen bepalen welk percentage van het uitgeleende vermogen als zekerheid aan het aanwezig vermogen toegevoegd moet worden. Het moge duidelijk zijn dat hoe lager de bijdrage, hoe beter dat de bank uitkomt daar er dan meer ruimt overblijft voor extra transacties, waar weer meer mee verdiend kan worden.
De vaststelling van de risico's kent twee hoofdtypen:
- op basis van algemene rating (extern)
- op basis van een intern rating systeem
De eerste mogelijkheid impliceert dat de kredietnemer in een bepaalde catagorie ingedeeld moet worden waarvan op de markt een risicoprofiel bepaald is dat het kredietrisico bepaalt. De tweede mogelijkheid biedt banken de optie zelf de kredietrisico's van kredietnemers te bepalen op grond van hun eigen gegevens. Dit biedt de mogelijkheden tot een verfijndere risico-bepaling.
De tweede optie is administratief gezien een veel zwaardere optie, het zal veel kosten om een database op te bouwen met alle (historische) gegevens voor de risicobepaling. Het komt er op neer dat een dergelijke optie alleen voor de grote banken rendabel is.
