هواگرد
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
هواگرد به هر وسیله‌ای گفته می‌شود که توان پرواز در جو را داشته باشد.
با این تعریف انواع وسائل پرنده مانند بالن و هواسر (گلایدر) و بالگرد (هلیکوپتر) و حتی سفينه فضايي را می‌توان هواگرد نامید.
از نظر نحوه شناور شدن در هوا هواگردها را به دو دسته بزرگ می‌توان بخش کرد: هواگردهای سنگین‌تر از هوا و هواگردهای سبک‌تر از هوا.
[ویرایش] هواگرد سنگین‌تر از هوا
هواپیماهای متداول (یا هواپیماهای دارای بال ثابت) و هلیکوپتر و هواسرها در این دسته جای دارند.
[ویرایش] هواگرد سبک‌تر از هوا
انواع بالن و هواناوهائی مانند زپلین در این دسته قرار دارند.
هواگردهای ثابت-بال معمولاً از موتورهای درون سوز و پیشرانه یا جت برای پدید آوردن نیروی پیشرانش بهره میگیرند. این نیروی پیشرانش هواگرد را در میان هوا به جلو هل می‌دهد. جابجایی هوا بر روی بالها نیروی برآر پدید می‌‌آورد که همین نیروست که مایه پرواز هواگرد می‌شود. استثناءهایی هم هست مانند بادپر (گلایدر) که موتور ندارد و پیشرانش اش را از نیروی گرانش زمین می‌گیرد. بدین معنی که یک بادپر برای حفظ سرعت رو به جلوی خود بایستی همواره نسبت به هوا رو به پایین بیاید (این لزومآ به معنی فروآمدن نسبت به زمین نیست). بالگردها و هواچرخ‌ها برای پدید آوردن هر دو نیروی برآر و پیشران از یک چرخانه (یک بال چرخان) بهره میگیرند. بالگردها عمودپروازند. در میان هواپیماها نیز نمونه‌های عمودپرواز وجود دارد.
گونه‌های دیگر هواگر
هواایستها
هواناو ها
