فریدون مشیری
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
فریدون مشیری (۱۳۷۹ - ۱۳۰۵) از شاعران معاصر ایران است.
در 30 شهریور ماه سال ۱۳۰۵ در خیابان عین الدوله (خیابان ایران فعلی) شهر تهران چشم به جهان گشود. دوره آموزشهای دبستانی و دبیرستانی را در مشهد و تهران به پایان رساند و سپس وارد دانشگاه شد و در رشته زبان ادبیات فارسی دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت, اما آن را ناتمام رها کرد و به سبب دلبستگی بسیاری که به حرفه روزنامه نگاری داشت از همان جوانی وارد فعالیت مطبوعاتی در زمینه خبرنگاری و نویسندگی شد و بیش از سی سال در این حوزه کار کرد. سالها عضویت هیات تحریریه مجلات سخن، روشنفکر، سپید و سیاه و چند نشریه دیگر را داشت. از سال ۱۳۲۴ در وزارت پست و تلگراف و تلفن و سپس شرکت مخابرات ایران مشغول به کار بود و در سال ۱۳۵۷ بازنشسته شد . در سال ۱۳۳۳ با خانم اقبال اخوان ازدواج کرد و اکنون دو فرزند به نامهای بابک و بهار از او به یادگار مانده است.
مشیری در بامداد روز جمعه 3 آبان ماه 1379 شمسی در بیمارستان تهران کلیلنیک در سن 74 سالگی درگذشت
[ویرایش] دفترهای شعر
- تشنه طوفان ۱۳۳۴
- گناه دریا ۱۳۳۵
- نایافته ۱۳۳۷
- ابر ۱۳۴۰
- ابر و کوچه ۱۳۴۵
- بهار را باور کن ۱۳۴۷
- پرواز با خورشید ۱۳۴۷
- از خاموشی ۱۳۵۶
- برگزیده شعرها ۱۳۴۹
- گزینه اشعار ۱۳۶۴
- مروارید مهر ۱۳۶۵
- آه باران ۱۳۶۷
- سه دفتر ۱۳۶۹
- از ديار آشتی ۱۳۷۱
- با پنج سخن‌سرا ۱۳۷۲
- لحظه‌ها و احساس ۱۳۷۴
- آواز آن پرنده غمگين ۱۳۷۸
- تا صبح تابناک اهورايی ۱۳۷۹
