خسرو ناقد
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
خسرو ناقد، از نویسندگان و مترجمان ایرانی ساکن آلمان است.
خسرو ناقد، نویسنده و مترجم و فرهنگ‌نویس ایرانی ساکن آلمان می‌گوید: «در هر کجای جهان که باشم، وطن من گستره پهناور زبان فارسی است. من هویت خود را در گستره این زبان جستجو کردم و یافتم. به‌جرأت می‌گویم که ملّیت و مذهب من هم در زبان فارسی است که معنا پیدا می‌کند. در تمام این سال‌ها که از ایران و از زادگاهم شیراز دور بوده‌ام، تنها ملجأ و پناهگاهم زبان فارسی و متون ادبیات فارسی و آلمانی بوده است. فرهنگ‌نویسی هم طریق من است برای عشق ورزیدن با زبان فارسی و کشف توانایی‌های این زبان در زورآزمایی با زبان آلمانی».
خسرو ناقد متولد سال ۱۳۲۹ خورشیدی (۱۹۵۰ میلادی) است. تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در زادگاهش شیراز گذراند و بعد از دو سال که دوران سپاهیگری را در روستاهای کهکیلویه و بویراحمد سپری کرد، در سال ۱۳۵۲ خورشیدی (۱۹۷۳ میلادی) برای ادامه تحصیل به‌اتریش و سپس به‌جمهوری فدرال آلمان رفت. او اکنون نزدیک به سه دهه است که در کشورهای آلمانی زبان زندگی می‌کند. وی بیست سال از عمر خود را صرف گردآوری و استخراج لغات و تهیه و تنظیم مواد خام برای تألیف فرهنگ زبان آلمانی - فارسی کرده است. در سال ۲۰۰۲ میلادی، نخستین فرهنگ زبان فارسی به آلمانی و آلمانی به فارسی او را مؤسسه انتشاراتی لانگن شایت (Langenscheidt)، مؤسسه‌ای که از آن به‌عنوان بزرگ‌ترین ناشر فرهنگ‌های دوزبانه در آلمان یاد می‌شود، در قطع بغلی و در شمارگان بیست هزار نسخه در آلمان و ایران منتشر کرده است. این نخستین بار است که یک ایرانی به‌سفارش ناشری به‌این اهمیت و اعتبار، فرهنگ زبان می‌نویسد.
در کنار فرهنگ‌نویسی که حرفه اصلی اوست، به‌نویسندگی و کار ترجمه نیز اشتغال دارد. انتشار دوزبانه رباعیات خیام با عنوان «چون آب به جویبار و چون باد به دشت» در آلمان و ترجمه گزیده‌ای از شعرهای اریش فرید، شاعر آلمانی‌زبان با عنوان «بر تیغه لبخند» از جمله آثار اوست. خسرو ناقد سال‌هاست که با نشریات گوناگون در ایران و خارج همکاری دارد و تا کنون ده‌ها مقاله و ترجمه و نقد از او منتشر شده است؛ از آن جمله در نشریه انیستیتو گوته و «آرگوس» در آلمان و مجله «ایران‌شناسی» در آمریکا و در نشریات «بخارا»، «نشر دانش»، «جهان کتاب»، «کِلک»، «کیان»، «اطلاعات سیاسی- اقتصادی» و «راه نو» در ایران.
منبع: روزنامه همشهری ۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۱. [1]
