Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μουσταφά Kεμάλ

Αυτό το άρθρο, ή ο τομέας του άρθρου, μπορεί να επεκταθεί ή να βελτιωθεί με κάποιο τρόπο ώστε να καλύπτεται το θέμα με πληρέστερο τρόπο. Βοηθήστε τη Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το!

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Τούρκος στρατηγός και κυβερνήτης. Η μορφή του θεωρείται κυρίαρχη και μία από τις πιο ισχυρές προσωπικότητες του 20ου αιώνα, ισάξιος ηγέτης για πολλούς, του Ουιν. Τσόρτσιλ και του Σάρλ ντε Γκώλ. Αν και υπεύθυνος για στυγερά εγκλήματα, όπως η γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού και η καταστροφή της Σμύρνης, είναι δύσκολο να μην παραδεχθεί κανείς ότι υπήρξε χαρισματικός ηγέτης. Αυτό προκύπτει από την παρακάτω σύντομη και λιτή εξιστόρηση του βίου του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ «Α» Η ΖΩΗ ΤΟΥ

1. Τα νεανικά του χρόνια Ο Μουσταφά Κεμάλ γεννήθηκε το 1881 στη Θεσσαλονίκη. Πατέρας του ήταν ο Αλβανός Αλή Ριζά και μητέρα του η Ζουμπειντέ Χανίμ. Τελείωσε το μουσουλμανικό ιεροδιδασκαλείο στη Θεσσαλονίκη και σε ηλικία 12 ετών εισήλθε στην κατώτερη στρατιωτική σχολή στην ίδια πόλη. Στη συνέχεια φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή του Μοναστηρίου, το 1899 φοίτησε στη Στρατιωτική Ακαδημία της Κων/λης και το 1902 στη Σχολή Ειδικής Εκπαίδευσης του Γενικού Επιτελείου. Είκοσι τεσσάρων ετών προήχθη στο βαθμό του λοχαγού και παράλληλα εκδίδει –παράνομα- μία μικρή εφημερίδα που απευθύνεται στους συμμαθητές του από την Στρκη Ακαδημία και αναφέρεται στις φιλελεύθερες ιδέες της εποχής Δοξάστηκε στην Λιβύη κατά τον Ιταλό-Τουρκικό πόλεμο(κυρίως στο Τομπρούκ , το 1912) και γι’ αυτό προβιβάσθηκε σε Ταγματάρχη. Στον Α’ Π.Π κατανίκησε δύο φορές τους Βρετανούς στην Καλλίπολη, ο τουρκικός τύπος τον ονόμασε «Σωτήρα της Ισταμπούλ» και ως επιβράβευση , προήχθηκε σε Συνταγματάρχη, σε ηλικία 34 ετών. Από τον Φεβ. έως τον Δεκ 1915, οι Βρετανοί στην Καλλίπολη είχαν 145.000 νεκρούς και τραυματίες. Το 1917 , ως διοικητής του 2ου ΣΣ, νικά τους Ρώσους, ανακόπτει την προέλαση του Ρωσικού στρατού προς το Νότο, αποσπά τις περιοχές Μπίτλις και Μους, και η Οθωμανική κυβέρνηση τον προάγει σε Ταξίαρχο. Το 1918 μετατίθεται στη Συρία , ως Διοικητής της 7ης Στρατιάς. Εκεί σχεδίασε και εφάρμοσε επιτυχώς την οργανωμένη υποχώρησή της προς Βορρά , κάτω από τις επιθέσεις των Βρετανών και των άτακτων Αράβων,, ενώ ανέλαβε και τη διοίκηση ολόκληρου του ΝΑ μετώπου.

2. Ο Χαρακτήρας του Από τη νεαρή του ηλικία είχε τάσεις απομονωτισμού. Σπάνια έδειχνε οποιαδήποτε συμπάθεια, παρέβαινε τις εντολές της μητέρας του και αδιαφορούσε για κάθε τιμωρία. Σπάνια έπιανε φιλία με άλλα παιδιά και έπαιζε πάντα μόνος του. Όσο μεγάλωνε κλεινόταν ακόμα πιο πολύ στον εαυτό του, απομονωνόταν και γινόταν πιο ανεξάρτητος. Στο δεύτερο σχολείο που φοίτησε φερόταν άσχημα στους δασκάλους, ήταν ισχυρογνώμων και εγωιστής απέναντι στους συμμαθητές του και είχε καταντήσει αντιπαθής. Αρνιόταν να μετέχει στα παιχνίδια τους και τσακωνόταν μαζί τους αν επενέβαιναν στα προσωπικά του. Γενικά ήταν ένα παιδί με δύστροπο χαρακτήρα. Στη Στρατιωτική Σχολή ήταν πολύ καλός μαθητής αλλά εξίσου αντιπαθής. Από τη φύση του ευέξαπτος και απομονωμένος, δεν έκανε ούτε εδώ φίλους και όμως ήθελε πάντα να τον υπολογίζουν. Απολάμβανε να διδάσκει και να διοικεί την τάξη του. Ήταν ζηλιάρης και η ζήλια του αυτή κατέληξε σε μια κακεντρεχή απέχθεια προς κάθε άλλο νεαρό, που ήταν καλύτερος από εκείνον. Φανταζόταν τον εαυτό του σαν ηγέτη μιας εξεγέρσεως, να ανατρέπει τον Δεσπότη Τύραννο, να σώζει και να εκκαθαρίζει τη χώρα. Εβλεπε τον εαυτό του πάντα στο κέντρο, Αρχηγό, Διοικητή στον οποίο πειθαρχούσαν και σέβονταν οι πάντες. Οι φανταστικές του επαναστάσεις ήταν γεμάτες εκδίκηση και θηριωδία. Από πολύ μικρός ήταν επαναστάτης και δεν σεβόταν ούτε τον θεό, ούτε τους ανθρώπους, ούτε και τους θεσμούς. Τίποτα δεν ήταν γι' αυτόν ακλόνητα καθιερω-μένο. Δεν υπήρχε γι' αυτόν όσιο και ιερό. Επανάσταση εναντίον οποιασδήποτε μορφής εξουσίας ήταν η ανάσα της ζωής του. Σε όλες του τις ενέργειες έδειχνε πρωτοφανή δραστηριότητα. Ήταν άνθρωπος προικισμένος με ισχυρή διορατικότητα, πανούργος και αδίστακτος. Η εσωτερική δύναμή του τον έκανε να διακριθεί στα πεδία των μαχών ως στρατιωτικός ηγέτης, αλλά κυρίως τον έκανε να διακριθεί ως πολιτικός ηγέτης, όχι στηριζόμενος στη θέληση του λαού στον οποίο επιβλήθει, αλλά συντρίβοντας όποιον αντιστεκόταν. Άνοιξε τον δρόμο του ανάμεσα σε ποταμούς αίματος για να γίνει δικτάτορας της Τουρκίας. Συνέτριψε, έριξε, εξαφάνισε όλους εκείνους που του εναντιώθηκαν. Κρέμασε τους συντρόφους του, οι οποίοι τον βοήθησαν στην επικράτησή του και οι οποίοι πολέμησαν με αυτόν σε κοινούς αγώνες.

3. Η επαναστατική του δράση Μετά την ανακωχή του Μούδρου (Οκτ 1918), επειδή ερχόταν συνεχώς σε προστριβές με τους Βρετανούς, ο σουλτάνος τον τοποθέτησε δυσμενώς σε μη μάχιμη θέση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Φθάνοντας ο Κεμάλ στην Κων/λη , βρήκε το Συμμαχικό Στόλο αγκυροβολημένο στο λιμάνι της .Παράλληλα άρχισε να γίνεται δέκτης πληροφοριών σχετικά με μυστική συμφωνία ανάμεσα στις Συμμαχικές Δυνάμεις με σκοπό το διαμελισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αμέσως αρχίζει να οργανώνει τους οπαδούς της εθνικιστικής ιδέας και τους ενάντιους στην παθητική θέση της Σουλτανικής Αυλής. Ο Σουλτάνος Βαχιδεδίν , θέλοντας να τον απομακρύνει από την Κων/λη , αφού ανησυχούσε για την ταχύτατη διάδοση των φιλελεύθερων απόψεών του και να εξευμενίσει τους Βρετανούς, τον διορίζει διοικητή του 9ου ΣΣ, στις ανατολικές επαρχίες της Μ. Ασίας, για να ολοκληρώσει την αποστράτευση και αφοπλισμό του τουρκικού στρατού. Ο Κεμάλ όμως δέχθηκε τη θέση για τους δικούς του λόγους, δηλαδή για να δημιουργήσει ένα πυρήνα αντίστασης εναντίον του διαμελισμού των ανατολικών επαρχιών. Το 1919 έφθασε στην Σαμψούντα και παράς τις διαταγές που είχε, άρχισε να δημιουργεί νέο στρατό-εθνικιστικό-. Αμέσως μετά , συγκάλεσε μία εθνοσυνέλευση στο Ερζερούμ (Ιούλ. 1919) και στη συνέχεια μία δεύτερη στη Σεβάστεια (Σεπ. 1919) . Εκεί θέτει την αρχή της εδαφικής ακεραιότητας των περιοχών που ως επί το πλείστον κατοικούνται από τους Τούρκους και οραματίζεται μία λαϊκή κυβέρνηση , η οποία θα αναλάβει να εφαρμόσει αυτή την αρχή. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, στις 23 Απρ 1920, συνέρχεται σε μία κωμόπολη της στέπας, σε μία περιοχή δύσβατη και άγρια, στην Άγκυρα, η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση, η οποία ανακηρύσσεται αντιπροσωπευτική του έθνους και του εκχωρεί τις εξουσίες της. Ο Κεμάλ , στις 10 Φεβ 1920, κατανικά τους Γάλλους στο Μαράς. Τον Μαρ 1920 οι Ρώσοι επιστρέφουν τα εδάφη που είχαν καταλάβει από το 1878, Κάρς, Αρνταχάν, Αρτβίν και αναγνωρίζουν το νέο κεμαλικό Τουρκικό κράτος. Αυτό αποθαρρύνει τους Κούρδους να ξεκινήσουν απελευθερωτικό αγώνα και τον Απρ 1920 ενισχύουν το στρατό του Κεμάλ. Τον Δεκ 1920 υπογράφει συνθήκη ειρήνης με τη νέα Σοβιετική Δημοκρατία της Αρμενίας (Συνθήκη Γκιούμρου). Τον Ιαν 1921 καταστέλλει εξέγερση του Τούρκου Ετέμ Πασά και των αδελφών του , στην Περιοχή Τσετίς. Τον Φεβ 1921 το νέο Τουρκικό κράτος του Κεμάλ, αναγνωρίζεται με σύναψη συμφωνίας και από τρίτο κράτος, την Γεωργία. Τον Μαρ 1921 ο Κεμάλ βγαίνει νικητής σε εμφύλια σύγκρουση μεταξύ του στρατού του και του αντικεμαλικού κινήματος των Κιρκασίων, που εξόπλισε η κυβέρνηση της Κων/λης του πρωθυπουργού Δαμάτ Φερίτ. Τον Απρ 1921 συνθηκολογούν οι Ιταλοί και επιστρέφουν την Αττάλεια και το Ικόνιο στον Κεμάλ. Υπό την απειλή των όπλων παίρνει από την Συρία, την Αλεξανδρέττα. Τον Οκτ 1921 υπογράφει συνθήκη ειρήνης με την Γαλλία, η οποία ανακαλεί τα στρατεύματά της από τη ζώνη κατοχής της Κιλικίας και παραδίδει στις Τουρκικές εθνικιστικές δυνάμεις το σύνολο του πολεμικού υλικού, ενώ αργότερα τις εφοδιάζει με όπλα, πυρομαχικά , ακόμη και αεροπλάνα. Σε αντιστάθμισμα ο Κεμάλ επέτρεψε την είσοδο στην Τουρκία μεγάλων οικονομικών γαλλικών συγκροτημάτων. Η Γαλλία ανέλαβε την κατασκευή 2.077 μέτρων σιδηροδρομικού δικτύου, και την άδεια επένδυσης 42.000.000 γαλ. φράγκων στα ορυχεία της Τουρκίας και περίπου 80.000.000 γαλ. φράγκων σε λιμάνια και προκυμαίες. Με ανάλογες οικονομικές συμφωνίες παραχωρεί το 13,68% του συνόλου της συμμετοχής στις βιομηχανικές δραστηριότητες της Τουρκίας στη Βρετανία και το 32,77% στη Γερμανία, οι οποίες τάσσονται στο πλευρό του διαβλέποντας τα τεράστια οικονομικά οφέλη. Μοναδικός του αντίπαλος πια , οι Έλληνες, τους οποίους νικά τον Αυγ. 1922. Το ίδιο έτος οι Βρετανοί του παραδίδουν την Κων/λη και το Τσανάκ Καλέ, ενώ ο τελευταίος σουλτάνος Βαχιδεδίν, διαφεύγει στο εξωτερικό. Στις 29 Οκτ 1923, η εθνοσυνέλευση της Άγκυρας, κήρυξε πολίτευμα της χώρας τη δημοκρατία, με πρόεδρο ,εκλεγμένο παμψηφεί, τον Κεμάλ.

4. Η πολιτική του δράση α. Από το 1923 μέχρι το 1938, έτος του θανάτου του, αγωνίσθηκε για την ανόρθωση του τουρκικού κράτους και εδραίωσε τις μεταρρυθμίσεις, με τις οποίες προσπάθησε να εισαγάγει τη νέα Τουρκία στο χώρο των πολιτισμένων κρατών.Στη βίαιη αυτή επαναστατική μετατροπή της τουρκικής κοινωνίας, ο Ατατούρκ είχε σαν ιδεολογικό υπόβαθρο τις έξι γνωστές αρχές του: (1) Εθνικισμός= εθνική υπερηφάνεια, εθνικό κράτος, εθνική ομοιογένεια (2) Σεκουλαρισμός= χωρισμός θρησκείας και κράτους, λαϊκό κράτος (3) Ρεπουμπλικανισμός= Συνταγματική Δημοκρατία (4) Ποπουλισμός= ισότητα των πολιτών, ενεργοποίηση του λαού (5) Ριζοσπαστισμός= δομικές αλλαγές, ριζοσπαστικές διαδικασίες μετασχηματισμού κοινωνίας και κράτους. (6) Κρατισμός= συγκέντρωση της οικονομίας στα χέρια του κράτους. β. Ανάμεσα στα νέα μέτρα που πήρε και τα θεσμοθέτησε στο τουρκικό σύνταγμα, ήταν: (1) Αναγνώρισε την ισότητα ανδρών και γυναικών. Οι τουρκάλες αποκτούν δικαίωμα ψήφου πριν από τις γαλλίδες. (2) Αναγνώρισε τα εργατικά δικαιώματα. (3) Διαχώρισε τη θρησκεία από το κράτος. (4) Καταργεί την πολυγαμία, τα χαρέμια, την αποπομπή των γυναικών και την ανισότητα στην κληρονομιά. (5) Απαγόρευσε την κυκλοφορία με την παραδοσιακή τουρκική φορεσιά (φερετζέδες) και αμφίεση. Έκλεισε όλα τα μοναστήρια και τα θρησκευτικά τάγματα (δερβίσηδες κλπ). (6) Το 1928 ξεκίνησε την γλωσσική μεταρρύθμιση και απαγόρευσε τη χρήση του αραβικού αλφαβήτου, υπέρ του λατινικού. Παράλληλα άρχισε προσπάθεια κάθαρσης της τουρκικής γλώσσας ,ένα είδος εκτουρκισμού αυτής, με αντικατάσταση των πολυάριθμων αραβοπερσικών λέξεων που μέχρι εκείνη τη στιγμή χρησιμοποιούνταν. (7) Το 1934 επέτρεψε την εκλογή γυναικών στα δημόσια αξιώματα. (8) Το 1933 έκανε υποχρεωτική τη χρήση οικογενειακού ονόματος (επιθέτου) (9) Υποστήριξε την ανάπτυξη του θεάτρου ,της όπερας και του κινηματογράφου. (10) Κατάργησε τα θρησκευτικά δικαστήρια των καδήδων και αντικατάστησε το νόμο της σαρίας με ένα εμπορικό κώδικα (γερμανικό), ένα αστικό κώδικα (ελβετικό) και ένα ποινικό κώδικα (ιταλικό). (11) Κρατικοποίησε όλες τις ξένες εταιρείες και επιχειρήσεις που είχαν εγκατασταθεί στην Τουρκία γ. Ως πολιτικό του όχημα, είχε το ιδρυθέν από τον ίδιο Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα. Τα δύο αντιπολιτευόμενα κόμματα δηλ. το προοδευτικό Δημοκρατικό Κόμμα και το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα , τα διέλυσε το 1930, με αποτέλεσμα στην Τουρκική Βουλή να υπάρχει μόνο το δικό του κόμμα.

           Αγαπημένες του φράσεις:

«Η ειρήνη με τον συμπολίτη, φέρνει την παγκόσμια ειρήνη» «Δεν υπάρχει γραμμή άμυνας. Υπάρχει χώρος άμυνας και περιοχή άμυνας. Και αυτή η περιοχή είναι όλη η Τουρκία.» «Η διατήρηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας προκαλεί αναμφίβολα το μεγαλύτερο κακό στο τουρκικό έθνος» «Η επιστήμη είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη ζωή». Το όνομα ΑΤΑΤΟΥΡΚ (πατέρας των Τούρκων) του δόθηκε στην εθνική συνέλευση του1934. Πέθανε στις 10 Νοε 1938 στην Κων/λη, στα ανάκτορα του Ντολμάμπαχτσέ. Στην μοναχική του πορεία ,ένα πολύ σύντομο διάλειμμα αποτέλεσε ο γάμος του το 1922, με την Λατιφέ χανίμ, την μορφωμένη κόρη μιας πλούσιας οικογένειας της Σμύρνης.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ «Β» ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

1. Ως στρατιωτικός α. Δημιούργησε τον σύγχρονο τακτικό Τουρκικό στρατό, αποκόβοντάς τον ριζικά από τις Οθωμανικές τακτικές και παραδόσεις. β. Επέτυχε και τους δυο ΑΝΣΚ που είχε θέσει, δηλαδή την απελευθέρωση του εδαφικού χώρου που ως επί το πλείστον κατοικούν Τούρκοι (Ασιατική Τουρκία και Αν. Θράκη). γ. Επανέφερε την Τουρκική υπερηφάνεια σε ένα καταρρακωμένο και ηττοπαθές έθνος.

2. Ως πολιτικός α. Είναι ο ιδρυτής της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας και του θρησκευτικά και εθνικά καθαρού Τουρκικού κράτους. β. Απογαλάκτισε το Τουρκικό έθνος από την παρακμασμένη Σουλτανική Αυλή της Κων/λης, γ. Απαίτησε και πέτυχε ο βασικός σκοπός της Δημοκρατίας της Τουρκίας να είναι ο συνδυασμός του μουσουλμανικού και του ευρωπαϊκού στοιχείου. δ. Το μεταρρυθμιστικό του έργο επηρέασε βαθύτατα τους στρατιωτικούς, τους υπαλλήλους της δημόσιας διοίκησης, τις εύπορες αστικές τάξεις (εμπόρων κλπ) και τους κατοίκους των μεγάλων πόλεων. Αντίθετα η φτωχολογιά και ο λαός της Ανατολίας, φυτοζωούσε μέσα σε συνθήκες μιας αγροτικής εκμετάλλευσης μεσαιωνικού τύπου. α. Σε ότι αφορά τις σχέσεις του με την Ελλάδα, μετά την Μικρασιατική καταστροφή πρωτοστάτησε σε μια πολιτική φιλίας και καλής γειτονίας, μέχρι τον θάνατό του από κίρρωση του ήπατος , σε ηλικία 58 ετών.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ Ολοκληρώνοντας την αναφορά μου , πιστεύω ότι έγινε κατανοητή η ηγετική μορφή του Κεμάλ στην σύγχρονη Τουρκική Ιστορία και ίσως στην Παγκόσμια.

Ο Μουσταφά Kεμάλ (1881-1938), ο επονομαζόμενος Ατατούρκ (στα τουρκικά: «Πατέρας των Τούρκων») θεωρείται από τους Τούρκους ο διαμορφωτής και ανανεωτής της σύγχρονης Τουρκίας και για αυτήν ακριβώς την προσφορά του ονομάστηκε «Πατέρας των Τούρκων».

[Επεξεργασία] Βιογραφία

[Επεξεργασία] 1881-1905

Ο Κεμάλ Ατατούρκ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 12 Μαρτίου του 1881. Το όνομά του ήταν Μουσταφά Ριζί (πιθανόν Ριζά). Ο πατέρας του, Αλί Ριζί (τελωνοφύλακας στο επάγγελμα και αργότερα έμπορος ξυλείας), πέθανε ενώ ο Ατατούρκ ήταν ακόμα μικρό παιδί. Ο Ατατούρκ και η μοναδική του αδελφή μεγάλωσαν με τη μητέρα τους, Ζουμπεϋντέ Χανούμ.

Το 1893, ο Κεμάλ Ατατούρκ γράφτηκε στο Οθωμανικό Στρατιωτικό Γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης, όπου και απέκτησε το παρωνύμιο Κεμάλ (δηλ. «ωριμότητα και τελειότητα»), επειδή ήταν άριστος στα Μαθηματικά. Μετά την αποφοίτησή του, ο Κεμάλ συνέχισε τις σπουδές του στην ανώτερη Στρατιωτική Σχολή του Μοναστηρίου (σήμερα Μπίτολα, ΠΓΔΜ). Το 1899, ο Κεμάλ εισήχθη στην Οθωμανική Στρατιωτική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολης, απ' όπου αποφοίτησε το 1905 με τον βαθμό του λοχαγού.

[Επεξεργασία] 1905-1919

Επεκτείνετε αυτό το σημείο.

Από νέος, ο Κεμάλ έγινε μέλος της εθνικιστικής «Επιτροπής για την Ένωση και την Πρόοδο», του γνωστού κινήματος των Νεότουρκων. Συμμετείχε στα γεγονότα κατά του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ που διαδραματίστηκαν στην Θεσσαλονίκη το 1908 και που οδήγησαν στην επιβολή συντάγματος στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τον Μάιο του 1919, μετά την ταπεινωτική ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Κεμάλ πήγε στην Σαμψούντα του Πόντου με διαταγή του σουλτάνου να αναλάβει την διοίκηση της 3ης Στρατιάς στο Ερζερούμ. Όμως, με την άφιξή του στην Σαμψούντα, ο Κεμάλ αγνόησε την διαταγή του σουλτάνου και άρχισε να οργανώνει στρατό κατά του σουλτάνου και κατά των Ελλήνων, που είχαν ήδη καταλάβει την Ανατολική Θράκη και την Σμύρνη.

[Επεξεργασία] 1919-1923

Επεκτείνετε αυτό το σημείο.

Ο σουλτάνος διέταξε την σύλληψη του Κεμάλ, αλλά ο τελευταίος διοργάνωσε την Μεγάλη Εθνοσυνέλευση των Τούρκων, η οποία και τον εξέλεξε ως τον πρώτο της πρόεδρο (23 Απριλίου 1920). Το κίνημα του Κεμάλ άρχισε να παίρνει μεγάλες διαστάσεις, ενώ η οθωμανική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης άρχισε να μπαίνει στο περιθώριο των εξελίξεων. Κατά τα δύο επόμενα χρόνια, ο Κεμάλ υπέγραψε συμφωνίες ανακωχής και συνεργασίας πρώτα με τους Σοβιετικούς Ρώσους και κατόπιν με τους Γάλλους, που κατείχαν τον Λίβανο και την Συρία. Αντίθετα, οι Βρετανοί, αγνοώντας παντελώς την Άγκυρα, υπέγραψαν με την οθωμανική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης την Συνθήκη των Σεβρών.

Έχοντας εξασφαλίσει τα νώτα του, ο Κεμάλ μετέφερε την έδρα του εθνικού αγώνα στην Άγκυρα, την οποία ως θέση έβρισκε ότι εξυπηρετούσε καλύτερα τους σκοπούς του. Στο μεταξύ κατά τις γενικές εκλογές για την οθωμανική βουλή στην Κωνσταντινούπολη, οι υποστηρικτές του Κεμάλ κέρδισαν την απόλυτη πλειοψηφία και πέτυχαν να αποδεχθεί η βουλή ως δική της απόφαση τις αρχές του Εθνικού Συμβολαίου. Πέτυχαν επίσης να ακυρωθεί το προηγούμενο διάταγμα της κυβέρνησης για την αποπομπή του Κεμάλ από το στράτευμα.

Επεκτείνετε αυτό το σημείο.