Κουένυα
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
H Κουένυα δημιουργήθηκε από τον Άγγλο συγγραφέα Τόλκιν σαν μία από τις δυο γλώσσες που χρησιμοποιεί η φυλή των Ξωτικών στα βιβλία του.
Η Κουένυα χαρακτηρίζεται ως η γλώσσα των Υψηλών Ξωτικών, γλώσσα που την μιλούσαν οι φυλές των Νόλντορ, των Βάνυαρ και μερικών Τέλερι. Τα Ξωτικά αυτά ονομάζονταν Υψηλά, επειδή είχαν ταξιδέψει στο νησί Βάλινορ, την χώρα των Θεών Βάλαρ, είχαν ζήσει εκεί την περίοδο της ακμής του και είχαν δει το φως των δύο Δέντρων που οι Βάλαρ είχαν δημιουργήσει με θεϊκό φως για να φωτίζεται το νησί τους. Την Κουένυα μίλησαν έπειτα οι Βάλαρ, οι Σοφοί (Ίσταρι), και έπειτα οι Άνθρωποι που ζούσαν στο Ευλογημένο νησί του Νούμενορ, κοντά στο νησί του Βάλινορ.
Ο Τόλκιν το 1917 είχε ήδη εκδώσει ένα βασικό λεξικό για την Κουένυα, το Gnomish Lexicon. Αργότερα. το 1938 ολοκλήρωσε μια δεύτερη, πληρέστερη εργασία του, τις Etymologies. Σ' αυτές περιέχονται όλες οι ρίζες των λέξεων που χρησιμοποιούνται για την ονοματολογία τόπων και ηρώων στα βιβλία του. Σύμφωνα με όσα γράφει στον πρόλογο του βιβλίου, η Κουένυα θα βασιζόταν στα Λατινικά, περισσότερο στην γραμματική και συντακτική της μορφή, ενώ ο ήχος της θα είχε βάση τα Αρχαία Ελληνικά και τα Φιλανδικά.
Η Κουένυα έχει δύο είδη γραφών. Στα βιβλία χρησιμοποιείται περισσότερο η λατινική της γραφή, εκτός όμως από αυτήν, ο Τόλκιν είχε δημιουργήσει μια δική του γραφή, που μέσα στο Βιβλίο του Σιλμαρίλλιον την αποδίδει στο Ξωτικό Φέανορ. Η γραφή αυτή ονομάστηκε Tengwar, και κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι τα φωνήεντα δεν έχουν δικό τους σύμβολο, αλλά γράφονται σαν τόνοι πάνω από το σύμφωνο της κάθε συλλαβής.
Το κάθε γράμμα Tengwar αποτελείται από έναν συνδυασμό telco (βάσης-κάθετης γραμμής) και luva (τόξου).
Όπως φαίνεται από την εικόνα, τα τόξα μπορεί να είναι ανοιχτά ή κλειστά, ή ακόμα και διπλά. Η απόστροφος πάνω από το πρώτο γράμμα συμβολίζει το φωνήεν e, ενώ οι τρεις τελείες πάνω από το δεύτερο το a. Η μετάφραση της λέξης αυτής είναι Tengwar.
Ο Τόλκιν συνήθιζε να γράφει ποιήματα στην Κουένυα και σε Tengwar. Ένα από αυτά τα ποιήματα βρίσκεται στο βιβλίο της Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού , και το εκφωνεί η Γκαλάντριελ, με τον τίτλο Namarie ( εις το επανειδείν).
