Zakon żebrzący
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Ubóstwo inspirowało w znacznym zakresie cały ruch reformy w XI wieku, domagającej się powrotu Kościoła do ducha i struktur czasów apostolskich. Ubóstwo w ujęciu waldensów, a częściowo katarów w XII wieku stało się jedną z istotnych przyczyn ich buntu przeciw Kościołowi. Ubóstwo w ujęciu Ewangelii stało się ideałem świętego Franciszka z Asyżu w XIII wieku, a przez niego franciszkanów i innych zakonów, nazwanych żebraczymi. Kościół za Innocentego III wyraził na soborze laterańskim czwartym życzenie, by nie powstawały nowe zakony, ale nie przestał doceniać życia zakonnego, a papież zatwierdzał i popierał nowe zakony, które powstały przed soborem: Braci szpitalnych, założonych przed 1198 rokiem przez Gwidona z Montpellier i Trynitarzy, powołanych przez Jana z Maty i Feliksa z Valois do wykupu chrześcijańskich jeńców i niewolników z rąk mahometan. Innocenty III starał się dokonać reformy dawnych zakonów przez papieskie wezwanie do nich, przez działalność swoich legatów i przez nałożenie na biskupów obowiązku wizytacji klasztorów. Widział bowiem w zakonach podporę w reformie całego Kościoła. U niego znalazł Franciszek z Asyżu zrozumienie dla swej niezwykłej idei realizowania z uczniami totalnego ubóstwa.
