Województwo wileńskie
Z Wikipedii
Województwo wileńskie w okresie II Rzeczypospolitej (1938)
- stolica województwa: Wilno
- główne miasta: Mołodeczno, Druja, Święciany
Większość terytorium przyłączona została do Polski jako tzw. Litwa Środkowa, decyzją tamtejszego sejmu, wbrew woli marszałka Piłsudskiego, który chciał zachować pozory federacji. Formalnie powołane do życia dopiero w 1925 jako ostatnie województwo II RP. Zamieszkane było w większości przez Polaków i Białorusinów z niewielką domieszką Rosjan, Litwinów i Karaimów. W miastach (z wyjątkiem Wilna) przeważającą część ludności stanowili Żydzi. Wilno było piątym co do wielkości miastem w Polsce (w 1939 liczyło 195 tys. mieszkańców). W 1939 r. województwo podzielono między ZSRR a Republikę Litewską.
[edytuj] Wojewodowie wileńscy w II Rzeczypospolitej
6 kwietnia 1922 – 22 grudnia 1925 – jako ziemia wileńska – od 22 grudnia 1925 – województwo wileńskie
Delegaci Rządu
- Władysław Sołtan 4 lutego 1922 – 6 kwietnia 1922
- Walery Roman 6 kwietnia 1922 – 29 sierpnia 1924
- Władysław Raczkiewicz 29 sierpnia 1924 – 14 czerwca 1925
- Olgierd Malinowski 22 grudnia 1925 – 25 maja 1926 (p.o.)
Wojewodowie
- Władysław Raczkiewicz 18 maja 1926 – 20 czerwca 1931
- Stefan Seweryn Kirtiklis 20 grudnia 1930 – 20 czerwca 1931
- Zygmunt Beczkowicz 20 czerwca 1931 – 27 stycznia 1933
- Marian Styczniakowski 27 stycznia 1933 – 16 lutego 1933 (p.o.)
- Władysław Jaszczołt 16 lutego 1933 – 13 października 1935
- Marian Styczniakowski 14 października 1935 – 4 grudnia 1935 (p.o.)
- Ludwik Bociański 4 grudnia 1935 – 19 maja 1939
- Artur Maruszewski 19 maja 1939 – 18 września 1939
