Województwo piotrkowskie

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Województwo piotrkowskie w latach 1975-1998, o powierzchni 6266 km $2$ . Administracyjnie dzieliło się na 11 miast oraz 56 gmin. Stolicą województwa piotrkowskiego był Piotrków Trybunalski. 1 stycznia 1999 zostało włączone do województwa łódzkiego.

Spis treści

1 Położenie i ukształtowanie geograficzne
2 Gospodarka
3 Największe miasta
4 Ludność w latach
5 Zobacz też

[edytuj] Położenie i ukształtowanie geograficzne

Województwo położone w środkowej części Polski, sąsiadowało z województwami: sieradzkim, łódzkim, skierniewickim, radomskim, kieleckim i częstochowskim.

Województwo piotrkowskie leżało na płaskich terenach, stanowiących południową część Niziny Mazowieckiej, częściowo północnej Wyżyny Małopolskiej oraz na zachodzie niewielką część Niziny Wielkopolskiej. Największą rzeką przepływającą przez teren województwa była Pilica. Inne rzeki to m.in. Warta, Widawka, Wolborka i Czarna. Przewaga mało urodzajnych gleb płowych, brunatnych wyługowanych oraz rdzawych. W północno-wschodniej części województwa znajdowała się Puszcza Pilicka.

[edytuj] Gospodarka

Województwo miało charakter rolniczo-przemysłowy.

Główne ośrodki przemysłowe województwa to:

przemysł włókienniczy (Piotrków Trybunalski, Pabianice, Tomaszów Mazowiecki, Opoczno, Zelów)
przemysł energetyczny (Bełchatów) - kopalnia węgla brunatnego, elektrownia
przemysł chemiczny (Tomaszów Mazowiecki)
przemysł ceramiczny (Opoczno)
przemysł maszynowy (Piotrków Trybunalski)
przemysł drzewny (Radomsko)

Użytki rolne zajmowały 63,1%, w tym grunty orne 80,5%, a łąki i pastwiska 17,9%. Główne uprawy żyta, ziemniaków i pszenicy. Hodowla trzody chlewnej, owiec i bydła. Tereny leśne zajmowały 27,8% powierzchni województwa. Ograniczoną rolę odgrywała turystyka wypoczynkowa, która koncetrowała się w okolicach sztucznego zbiornika wodnego zalewu sulejowskiego niedaleko Sulejowa.