Wilam Horzyca
Z Wikipedii
Wilam Horzyca - właśc. Wilhelm Henryk Hořitza (ur. 28 lutego 1889 we Lwowie, zm. 2 marca 1959 w Warszawie) - polski reżyser i dyrektor teatrów, pisarz, tłumacz, współtwórca stylu monumentalnego.
W latach 1930 - 1936 był dyrektorem Teatru Wielkiego we Lwowie. W Teatrze Wielkim miał pod swoim zarządem dwie sceny dramatyczno-komediowe: Wielki i Rozmaitości. Redagował miesięcznik Droga (1928 - 1937), a jako dyrektor teatru lwowskiego Scenę Lwowską. Dzięki Schillerowi i Horzycy scena lwowska stanęła w rzędzie pierwszych teatrów Europy. W ciągu sześciu lwowskich sezonów wystawił 174 sztuki, w tym 186 premier, z tego pozycji tzw. wyłącznie rozrywkowych było tylko 65.
W latach 1930 - 1935 był posłem na Sejm z ramienia BBWR, zapraszał do współpracy Schillera posądzanego o lewicowe poglądy, w 1936 — udzielił sali teatralnej Zjazdowi Pracowników Kultury, będącemu największą manifestacją lewicy literackiej i artystycznej w Polsce międzywojennej.
W 1936 odszedł do Warszawy. Podczas okupacji niemieckiej wraz z Ferdynandem Goetlem był redaktorem miesięcznika Nurt. Pismo poświęcone kulturze polskiej.
