Wiązar płatwiowo-kleszczowy
Z Wikipedii
Wiązar płatwiowo-kleszczowy - najczęściej spotykane wiązary, stosowane przy większych rozpiętościach; w zależności od rozstawu podpór stosuje się konstrukcje jedno-, dwu- i trój- i więcej stolcowe. Na załączonym szkicu pokazano wiązar dwustolcowy. Rozstaw podpór dla rozwiązań jednostolcowych - do 8,0 m; dwustolcowych - 9,0 - 10,0 m; trójstolcowych - do 16,0 m. Krokwie przenoszą obciążenia z pokrycia dachowego; płatwie - to elementy poziome ułożone wzdłuż więźby dachowej; służą jako podpory dla krokwi. Miecze usztywniają więźbę w kierunku podłużnym i jednocześnie zmniejszają rozpiętość płatwi. Słupki (stolce) przekazują obciążenia z płatwi pośrednich bezpośrednio na strop poddasza. Kleszcze stanowią element usztywniający więźbę w kierunku poprzecznym. Słupy wraz z płatwiami i mieczami stanowią układ zwany ramami stolcowymi. Szczegół połączenia węzła: krokiew, płatew, słupek, miecze i kleszcze, w rozwiązaniu tradycyjnym zazwyczaj stosuje się złącza: oparcie krokwi na płatwi - na wrąb; połączenie z kleszczami - na jaskółczy ogon; oparcie płatwi na słupku - na czop i gniazdo; kleszcze obejmują słupek opierając się na wrębach; połączenie mieczy z słupkiem i płatwią - na czop i gniazdo. Cały węzeł usztywniony śrubą stężającą.
Wiązary tego typu można stosować w dachach stromych lub o małym nachyleniu połaci dachowych.
|
Elementy wiązara:
|
|
|
|
Zobacz też: Więźba dachowa, wiązar (budownictwo), dach, przegląd zagadnień z zakresu architektury
